ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ၏ ေၾကာက္ရြံ႔ျခင္းမွ လြတ္ကင္းေရး (အမွတ္၁)

လူမ်ိဳးစုနဲ႔နိုင္ငံမဲ့မ်ားအေရး

ကမၻာေပၚ လူမ်ိဳးစုတုိ႔ စုေပါင္းေနထုိင္ရာ ကုိ အစြဲျပဳျပီး နိုင္ငံ တစ္နိုင္ငံရယ္ လုိ႔ မည့္ေခၚၾကတဲ့ အတြက္ နိုင္ငံေပါင္းမ်ားစြာ ျဖစ္ေပၚတည္ရွိေနပါတယ္ ။ ဒါေပမယ့္ နိုင္ငံတုိင္း မွာ လူမ်ိဳးတမ်ိဳးဘဲ ေနထုိင္တာ မဟုတ္ဘဲ အမ်ားအျပားေနထုိင္ ၾကတာ ရွိတဲ့ အတြက္ လူမ်ိဳးမ်ား အေနနွင့္ နိုုင္ငံ အေရအတြက္ ထပ္ မ်ားျပားေနပါတယ္။

ဒါကုိၾကည့္ရင္ လူမ်ိဳးတိုင္းဟာ မိမိတုိ႔ ဘုိးစဥ္ေဘာင္ဆက္ ေနထုိင္ရာ ေဒသ(နိုင္ငံ) ရွိၾကတာခ်ည္းပဲ လုိ႔ ဆုိရပါမယ္ ။ မည္သူတဦးတေယာက္ ကမွ နိုင္ငံမဲ့ ေမြးဖြားလာတာ မဟုတ္ပါဘူး ဆုိတာ ထင္ရွားပါတယ္ ။ မိမိတုိပေမြးဖြားရာ ေဒသရွိ ျပီးမွ အေၾကာင္းေၾကာင္း ေၾကာင့္ ကမၻာအႏွံ႔အျပား ေရာက္ရ်ိေနၾကျပီး နိုင္ငံ မဲ့ ျဖစ္ရတဲ့ သာဓကေတြ ရွိပါတယ္ ။

ဒါေပမယ့္ ေနာက္ဆုံးမွာ မိမိတုိ႔ ဇာတိေဒသ မွာ နိုင္ငံျပန္လည္ထူေထာင္ နိုင္တဲ့ အတြက္ ေၾကာင့္ နိုင္ငံမဲ့ ဘဝက လြတ္ေျမာက္သည့္ သာဓက အျဖစ္ အစၥေရး နိုင္ငံ ကုိ လက္ေတြ႔ျမင္နုိင္ပါတယ္ ။ အလားတူ ပါလက္စတုိင္း လူမ်ိဳးတုိ႔လည္း လတ္တေလာ နိုင္င့ မဲ့ ဘဝ ေရာက္ေနေပမယ့္ မၾကာမွီ ကုိယ္ပုိင္ နိုင္ငံ ထူေထာင္နိုင္မွာ မလြဲပါဘူး ။

ဒါေပမယ့္ ကမၻာအရပ္ရပ္မွာ လူမ်ိဳးတမ်ိဳး ပါလုိ႔ သတ္မွတ္ အေခၚခံရျပီး နိုင္ငံ ေပ်ာက္ေနတဲ့ (သုိ႔မဟုတ္) နိုင္ငံမဲ့ ဘဝေရာက္ေနတဲ့့ လူမ်ိဳးအမ်ားအျပားလည္း ရွိေနပါေသးတယ္ ။ ေကာင္းပါျပီ ဒီလူမ်ိဳးေတြဟာ နိုင္ငံ မရွိ ျငားလည္း ကမၻ ာေပၚ မွာ ေနစရာ အမိုးအကာ ၊ စားစရာ အစားအေသာက္ ၊ ဝတ္စရာအဝတ္အထည္ ရရွိျပီး ၊ အသက္ရွင္ ေနထုိင္ၾကတဲ့ အတြက္ နိုင္ငံ မရွိေတာ့ ဘာအေရးလဲ လုိ႔ သေဘာထား ေတြးမိသူေတြ ရွိနိုင္ပါတယ္ ။ ေကာင္းပါျပီ အကယ္၍ ထုိအေတြး ရွိသူ ထုိအေတြး ကုိ လက္ေတြ႔ဆန္ဆန္ ေျပာေနသူ ေတြ ဟာ လုံးဝမမွန္နိုင္ပါဘူး ။

အမ်ားသိၾကတဲ့အတိုင္း ကမၻာၾကီးဟာ ေျမျပင္သာမက ေရျပင္၊ ေလျပင္ကုိပါ ခြဲျခမ္းျပီး နိုင္ငံအသီးသီး ရဲ႕ပုိင္နက္နယ္နမိတ္ ထဲသတ္မွတ္သြတ္သြင္းျပီး သားျဖစ္ေနပါတယ္။ အဲဒီသီးျခားစီ သတ္မွတ္နိုင္ငံ နယ္ပယ္ထဲမွ ထုိနိုင္ငံသားလုိသတ္မွတ္ ခံနိုင္တယ္။ အဲဒီနိုင္ငံ သားလုိ႔ သတ္မွတ္ခံရမွသာ အဲဒီနိုင္ငံက ျပဌာန္းသတ္မွတ္ထားတဲ့ အခြင့္အေရးအဖုံဖုံ ကုိ ရယူခံစားနိုင္ခြင့္ရွိတယ္။ ဒါေၾကာင့္ နိုင္ငံတနိုင္ငံရဲ႕ နိုင္ငံသား အျဖစ္မခံရသူ (သုိ႔မဟုတ္) နိုင္ငံမဲ့ ျဖစ္ေနသူ လူမ်ိဳးတုိ႔ဟာ ေမ်ာက္သစ္ကုိင္းလြတ္သလုိေနစရာ မဲ့ေတြ ျဖစ္ေနၾကရတယ္။ လူဘဝဆုံးရရွာတယ္ လုိ႔ေတာင္ ေျပာနိုင္တယ္။ မိမိခိုကပ္ေနရတဲ့ နိုင္ငံ နဲ႔နိုင္ငံသားတုိ႔ သနားမွသာ အသက္ရွင္နိုင္တဲ့ ဘဝျဖစ္ရရွာတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကမၻာအရပ္ရပ္ မွာ အေၾကာင္းေၾကာင္း အမ်ိဳးမ်ိဳး နဲ႔ နိုင္ငံမဲ့ ဘဝေရာက္ေနတဲ့ လူမ်ိဳးတို႔မွာ သနားစရာ အလြန္ေကာင္းပါတယ္။

မ်က္ေမွာက္ကာလ ကမၻာ အဲဒီလုိ နိုင္ငံမဲ့ လူမ်ိဳးဘဝေရာက္ၾကရတဲ့ အေၾကာင္းအရင္းကုိ ရွာေဖြတဲ့ အခါ အဓိက တြန္းအားေပးတဲ့ အခ်က္အခ်ိဳ႕ကုိ ရွာေတြ႔ၾကရတယ္။ ထုိအခ်က္တုိ႔မွာ ျဖစ္ရုိးျဖစ္စဥ္ မဟုတ္ဘဲ အေျခအေန အလြန္ရႈပ္ေထြး ျပင္းထန္ျပီး ရုတ္တရက္ ေပါက္ကြဲ ျဖစ္ေပၚ ေျပာင္းလဲ သြားတဲ့ နိုင္ငံေရး အခငး္အက်င္း ေျပာင္းလဲမႈေၾကာင့္ လည္း သက္ဆုိင္သလုိ ဥပမာ ဆုိဗီယက္ဆုိရွယ္လစ္ျပည္ေထာင္စု သမၼတနိုင္ငံ ႏွင့္ ယူဂုိဆလားဗီးယား ဆုိရွယ္လစ္ျပည္ေထာင္စု နိုင္ငံ တုိ႔ ျပိဳကြဲသြားတဲ့ အျဖစ္မ်ိဳး ။ ဒါ့အျပင္ လူမ်ိဳးေရး ကိစၥ ၊ ဓနဥစၥာ ပုိင္ဆုိင္မႈ ကိစၥ ၊ ကေလးသူငယ္ မ်ား နွင့္ အမ်ိဳးသမီးမ်ား အခြင့္အေရး ျပႆနာမ်ား စသည့္ တုိ႔အေပၚ အျမင္သေဘာထားမ်ား ကြဲျပားျခင္း တုိ႔ေၾကာင့္ တေၾကာင္း ။ ျပီးေတာ့ မတဴျခားနားတဲ့ လူမ်ိဳးစုမ်ား အၾကား အင္အား၊ အာဏာ ၊ ခ်ိန္ခြင္ညွာ ျပိဳင္ၾကျခင္း ေၾကာင့္ တေၾကာင္း စတဲ့ အေၾကာင္းေတြ ေၾကာင့္ နိုင္ငံမဲ့ ဘဝမ်ားျဖစ္ေပၚလာခဲ့ၾကရတယ္။

လူမ်ိဳးေရးကိစၥ ႏွင့္ပတ္သတ္ရင္ ဥပမာ ခရုိင္မီးယား နယ္ဖြား တာတာလူမ်ိဳး TARTARS ၂၅၀§٫၀၀၀ ေက်ာ္တုိ႔ဟာ ၁၉၄၄ခု ႏွစ္တုန္းက ဆိုဗီယက္နိုင္ငထဲံက ကြန္ျမဴနစ္ေခါင္းေဆာင္ ̏စတာလင္̋ ေမာင္္းထုတ္လုိက္တဲ့ အတြက္ ျပည္ပနိုင္ငံမ်ားမွာ နိုင္ငံမဲ့ ဘဝနဲ႔ ဆယ္စုႏွစ္မ်ားစြာ ေနခဲ့ၾကရတယ္။ ၎တုိ႔လုိိပဲ ကမၻာအရပ္႐ပ္ မွာ နိုင္ငံမဲ့ ဘဝနဲ႔ ေရာက္ရွိေနတဲ့ သူေတြ အမ်ားအျပား ရွိေနပါတယ္ ။ သူတုိ႔ေရာက္ေနတဲ့ နိုင္ငံက လည္း ၎တုိ႔ကုိ နိုင္ငံသား အျဖစ္ အသိအမွတ္မျပဳ ၾကပါဘူး ။ ဒါေၾကာင့္ ၎တို႔ဟာ နိုင္ငံတကာ က တရားဝင္ေပးထားတဲ့ အခြင့္အေရးေတြ ျဖစ္တဲ့ က်မ္းမာေရး ခံစားခြင့္ ၊ ပညာသင္ၾကားခြင့္ ၊ နိုင္ငံေရး သက္ဝင္ယုံၾကည္ခြင့္ ၊ လြပ္လပ္ခြင့္ စတာေတြ ကုိအနည္းဆုံး ခံစားရတာက လြဲျပီး အျပည့္အဝ ဘာမွ မရရွိၾကဘူး ။

ကုိယ္ေရာက္ေနတဲ့ နိုင္ငံမွာ ဧည့္သည္ျဖစ္ေနတဲ့ အတြက္ ပစၥည္းဥစၥာ ပုိင္ဆိုင္ခြင့္မရွိၾကဘူး ။ ျမိဳ႔ေပၚမွာ အလုပ္လုပ္ခြင့္မရွိၾကဘူး ။ အနိမ့္ဆုံး လယ္ယာလုပ္သားေတါ အျဖစ္ေတာင္ တရားဝင္လုပ္ခြင့္မရၾကဘူး ။ အခန္းက်ဥ္ေလးထဲမွာ စုေပါင္းေနထုိင္ေနၾကရတယ္ ။ ေဆးဝါးတရားဝင္ ကုသခြင့္မရၾကဘူး ။ ေဆးျမစ္ရွာ ေဆးဝါးေဖာ္စပ္ သုံးစြဲေနၾကရတယ္ ။ ေသေတာ့လဲ သိကၡာရွိရွိ မေသၾကရဘူး ။ တရားဝင္ စာရြက္စာတမ္း မရွိရင္ ေျမျမဳပ္ခြင့္ ရဖုိ႔ သျဂၤ ိဳလ္ခြင့္ရဖုိ႔ ခက္ၾကရတယ္ ။

ဆိုဗီယက္ယူနီယံ ျပိဳကြဲ ျပီးေနာက္ လြပ္လပ္တဲ့ ယူကရိန္းနိုင္ငံ နဲ႔ ဥဇဘက္ကစၥတန္နိုင္ငံ ရယ္လုိ႔ ေပၚထြက္လာခဲ့တယ္ ။ တာတာတုိ႔ဟာ ထုိ႔အခါက်မွ သူတုိ႔ ဘုိးဘြားဘီဘင္ ေနထုိင္ ခဲ့တဲ့ ဇာတိေျမ ကုိ ျပန္ခြင့္ရၾကတယ္ ။ ပထမတသုတ္ ၁၇٫၀၀၀ ျပန္လာတဲ့ အထဲ က တခ်ိဳ႕ ယူကရိန္း နိုင္ငံသား ခံယူခြင့္ရၾကျပီး ။ က်န္အမ်ားစုက ဥဇဘက္ကစၥတန္ နိုင္ငံသား အျဖစ္ ခံယူခြင့္ရၾကတယ္ ။

တာတာ တို႔ဟာ ယူကရိန္းနိုင္ငံရဲ႕ သမိုင္းစဥ္ မ်ိဳးႏြယ္စုျဖစ္တာ မွန္ေပမယ့္ ခုိင္မာတဲ့ အေထာက္အထား အခ်က္အလက္ေတြ ျပသရန္ ခက္ခဲေနတဲ့ အတြက္ အားလုံးကုိယူကရိန္းနိုင္ငံသား အျဖစ္ လက္ခံ လုိက္ရန္ အၾကပ္ေတြ႔ၾကရတယ္ ။ ျပန္လာေနတဲ့ တာတာတုိ႔ ကုိယ္တုိင္ကလည္း ဦးေႏွာက္ေျခာက္ရျပန္တာ က ယူကရိန္းနိုင္ငံ သားျဖစ္ဖုိ႔ မေသခ်ာမေရရာေသးတဲ့ အေျခအေနမွာ ရရွိထား တဲ့ ဥဇဘက္နိုင္ငံ သားအျဖစ္ ကုိ စြန္႔လႊတ္ရန္ စဥ္းစားသင့္ မသင့္ စဥ္းစားစရတဲ့ ျပႆနာ ၾကဳံရျပန္တယ္ ။

၁၉၉၂-၁၉၉၃ ခုႏွစ္တုန္းက ခ်က္ကုိစလုိဗက္ကီၤးယား လုိနိုင္ငံ ႏွစ္ျခမ္းကြဲ ခဲ့ ၾကတယ္ ။ ခ်က္သမၼတနိုင္ငံ နဲ႔ စလုိဗက္ကီးယား သမၼတ နိုင္ငံ ဆုိျပီး ႏွစ္နိုင္င့ တည္ေထာင္ခဲ့ ၾကတယ္ ။ အဲဒီအေျခအေန ေအာက္မွာ နိုင္ငံ သား အခ်ိဳ႕ ၾကားခ်န္ေနခဲ့ ၾကတယ္ ။ မဲထည့္တဲ့ အခ်ိန္မွာ ခ်က္နုိင္ငံ မွာ မဲထည့္ခဲ့ၾကတယ္ ။ ဒါေပမယ့္ ေနာက္ပုိင္းမွာ စလုိဗက္နိုင္ငံသား အျဖစ္သတ္မွတ္ခံလုိက္ရတယ္ ။ ဒါေၾကာင့္ ခ်က္နိုင္ငံသား ျဖစ္ခြင့္ ရေအာင္ စလုိဗက္နိုင္ငံ သား အျဖစ္ခံယူျပီး အဲဒီအျဖစ္ ကုိ ျပန္စြန္႔လႊတ္ကာ နိုင္ငံ မဲ့ ဘဝ နဲ႔ ယာယီေနရမယ္ ။ ျပီးေနာက္မွ ခ်က္နိုင္ငံသား အျဖစ္ ေလွ်ာက္ယူရမယ္ လုိ႔ ဆုိတယ္ ။ စလုိဗက္နိုင္ငံ အာဏာပုိင္မ်ားက ေထာက္ခံေပး မွ ေလွ် ာက္နိုင္တယ္ ။ ဒါေပမယ့္ ရမယ္ မေသခ်ာေသးဘူး ။ အျငင္းပယ္ခံရရင္ နိုင္ငံမဲ့ ဘဝနဲ႔ ေနရမယ္ ကိန္းဆုိက္ေနတယ္ ။

အာရွနိုင္ငံေတြမွာ လည္း နိုင္ငံမဲ့ ဘဝ နဲ႔ ၾကဳံေတြ႔ ေနရသူေတြ ရွိေသးတယ္ ။ (BOAT PEOPPLE) ဆုိတဲ့ ေလွေပၚ အုိးအိမ္ဖြဲ႔ေနထုိင္သူေတြ ေနရာေရႊ႕ေျပာင္း ခဲ့ၾကတဲ့ ၁၉၇၀-နဲ႔ ၁၉၈၀ ခုႏွစ္တုန္းက ျဖစ္တယ္ ။ လူမ်ိဳးတစုဟာ ဗီယမ္နမ္နိုင္ငံကေန ေဟာင္ေကာင္ ကၽြန္းကုိ ထြက္ေျပးခုိလႈံခဲ့ၾကတယ္ ။ ေဟာင္ေကာင္ ကၽြန္းဟာ တရုတ္ျပည္မၾကီး လက္ေအာက္ ျပန္ေရာက္တဲ့ အခ်ိန္မွာ ဗီယမ္နမ္က ေျပးလာတဲ့ တရုတ္တုိ႔ဟာ တရုတ္ျပည္မၾကီး ဆီ ေျပးဝင္ ခုိလႈံျပန္တယ္ ။ ဗိယမ္နမ္ ကုိ ျပန္ေျပးခုိလႈံသူ ေတြ လဲ ရွိတယ္ ။

ဗီယမ္နမ္က ထုိတရုတ္ အမ်ိဳးသားတုိ႔ဟာ သူတုိ႔လူမ်ိဳးမဟုတ္တဲ့ အတြက္ နိုင္ငံသား အျဖစ္လက္မခံဘဲ ျငင္းဆုိတယ္ ။ တရုတ္ျပည္မၾကီး ကလည္း (BOATPEOPPLE) ေတြကုိ တရုတ္နိုင္ငံသား အျဖစ္ေတာင္းဆုိခြင့္ မရွိသူမ်ားအျဖစ္ တရုတ္ အစိုးရက သေဘထား ထားတယ္ ။ နိုင္ငံသားျဖစ္ခြင့္ ျငင္းဆုိခံရတဲ့ အေၾကာင္းက ေဟာင္ေကာင္မွာ ထုိသူတုိ႔အေနျဖင့္ ဥပေဒႏွင့္အညီ ေနထိုင္ခြင့္ရသူေတြ မဟုတ္လုိ႔ ျဖစ္တယ္ဟုေျပာသည္ ။ ထုိသူတုိ႔ ကိစၥဟာ အလြန္ရႈပ္ေထြး ခက္ခဲလွတဲ့ ျပႆနာ အျဖစ္ က်န္ရစ္ေနဆဲ ျဖစ္တယ္ ။

နိုင္ငံ တနိုင္ငံမွာ နိုင္င့သား အျဖစ္ ခံစားရရွိဖုိ႔ က သမိုင္းေၾကာင္း ဇစ္ျမစ္ဆုိင္ရာကိစၥတုိ႔ ဆုိတဲ့ ေတြေခၚေျမွာ္ျမင္္ခ်င္းဆုိင္ရာ ကိစၥေတြ ကုိ ထည့္သြင္းစဥ္းစားၾကတယ္ ။ တခ်ိဳ႕နိုင္ငံမဲ့ လူမ်ိဳးမ်ားအတြက္ သူတို႔ခမ်ာ သူတို႔ေရာက္ရွိေနတဲ့ နိုင္ငံ မွာ မ်ိဳးဆက္အလုိက္ ကာလ ရွည္ၾကာ စြာ ေနထုိင္ခဲ့ ေပမယ့္ နိုင္ငံသားျဖစ္ခြင့္ မရၾကဘူး ။ တခ်ိဳ႕က်ေတာ့ နိုင္ငံသား ခံယူခြင့္ ျပဳခံရေပမယ့္ မတည္ျမဲၾကျပန္ဘူး ။ ဥပမာ အားျဖင့္ ၁၉၇၀ ခုႏွစ္̏ယူဂန္ဒါ̋ နိုင္ငံမွာ အီဒီယမ္အာမင္ ေတြ အာဏာသိမ္းလုိက္တုန္းက နိုင္ငံသား ခံယူခြင့္ ျပဳထားတဲ့ အာရွသား မ်ား နိုင္ငံထဲက ျပန္ေမာင္းထဳတ္ခံရတာမ်ိဳးေတြ ၊ ဖမ္းဆီးခ်ဳပ္ေႏွာင္ခံရတာမ်ိဳးနဲ႔ ပစၥည္းဥစၥာ ေတြ အသိမ္းခံရတာမ်ိဳးေတြ ၾကဳံေတြ႔ခဲ့ၾကရတယ္ ။

ဆိုဗီယက္္ယူနီယံ အုပ္စုနဲ႔ အေနာက္ဥေရာပ အုပ္စုတုိ႔ရဲ႕ စစ္ေအးတုိက္ပြဲ ကာလတုန္းက လည္း နိုင္ငံ ကုိ စြန္႔ခြာ သြားျပီး ေနာက္ ဘယ္နိုင္ငံသား အျဖစ္ မွ ခံယူခြင့္မရၾကတဲ့ ရႈေမးနီးယား လူမ်ိဳးေတြ နဲ႔ ဆုိဗီယက္လူမ်ိဳးေတြ လည္းရွိေသးတယ္ ။ အလားတူ နိုင္ငံေရးျပႆနာမ်ား ေၾကာင့္ နိုင္ငံမဲ့ ဘဝေရာက္ေမသူေတြ ကမၻ႕အႏွံအျပားမွာ ရွိေနပါေသးတယ္ ။ စာရင္းအတိအက် မျပဳစုနိုင္ေသးလုိ႔သာ အေရ အတြက္ မသိနိုင္ေသာ္လည္း အေျမာက္အျမား ရွိေနၾကသည္ ။

ကမၻာ႕ကုလသမဂၢ အဖြဲ႔ ၾကီးက ထုိနိုင္ငံ မဲ့လူသားမ်ား ကိစၥ ကုိ ကူညီေျဖရွင္းေပးရန္ ၁၉၅၄ ခုႏွစ္မွာ နိုင္ငံတကာ သေဘာတူညီခ်က္မ်ားကုိ ျပဌာန္းေပးခဲ့ သည္ ။ ေနာက္တဖန္ ၁၉၆၁ ခုႏွစ္ မွာလည္း နိုင္ငံမဲ့ ဘဝေတြ ေလွ်ာ့နည္းသြားေအာင္ နိုင္ငံတကာ က ပူေပါာင္းေဆာင္ရြက္ ၾကဖုိ႔ ျပဌာန္းခ်က္ အသစ္ မ်ား ခ်နွတ္ေပးခဲ့ေသးသည္ ။ ၁၉၇၄ ခုႏွစ္မွာေတာ့ ကုလသမဂၢ ညီလာခံၾကီးက ကုလသမဂၢ ဒုကၡသည္မ်ားဆုိင္ရာ မဟာမင္းၾကီးရုံး (UNHCR) ကနိုင္ငံမဲ့ သမား တုိ႔အား အကန္႔အသတ္နဲ႔ တရားဝင္ အကူအညီ ေပးရန္ ညႊန္ၾကားခဲ့တယ္ ။ ဒုတိယ ကမၻာစစ္ျပီး ျပီးေနာက္ နိုင္ငံ တခ်ိဳ႕က လုိက္နာၾကေပမယ့္ မ်က္ေမွာက္ကာလ မွာ မ်ားမၾကာမွီ ႏွစ္ပနည္းငယ္ အတြင္းမွာ နိုင္ငံမဲ့ လူသားဘဝ ျပႆနာမ်ားဟာ ပုိမုိအာရုံစုိက္စရာ ျပႆနာ တရပ္ အျဖစ္ ျဖစ္လာပါ့မယ္ ။

ဒါေၾကာင့္ ၁၉၉၆ ခုႏွစ္က ကမၻ႕ာ ကုလသမဂၢ အေထြေထြညီလာခံၾကီးက (UNHCR) ရုံးကုိ လုပ္ပုိင္ခြင့္ အာဏာ ကုိခ်ေပးျပီး ကမၻ႕ာ အဝန္းမွာ နိုင္ငံမဲ့ လူသားတုိ႔ ဘဝ ပေပ်ာက္ေရး ကုိအေလးေပး ေဆာင္ရြက္ ေစခဲ့တယ္ ။ (UNHCR) ရုံးဟာ ယူကရိန္နိုင္ငံ အစုိးရ အာဏာပုိင္ တုိ႔နဲ႔ ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္နိုင္ခဲ့ျခင္းေၾကာင့္ တာတာ လူမ်ိဳးတုိ႔ ရဲ႕နိုင္ငံမဲ့ ဘဝ ျပႆနာ ကုိ ေျဖရွင္းေပးနိုင္ခဲ့ တယ္ ။ ၁၉၉၇-၁၉၉၈ ခုႏွစ္အတြင္း ျပန္ေတာ္ ျပန္လာတဲ့ တာတာ လူမ်ိဳး ၄၅٫၀၀၀ တုိ႔ ယူကရိန္းနိုင္ငံသား ခံယူခြင့္ရသြားတယ္ ။ ခ်က္သမၼတနိုင္ငံ အစုိးရက လည္း (UNHCR) ရဲ႕ ေမတၱာရပ္ခံ ခ်က္ေၾကာင့္ ခ်က္လူမ်ိဳး နိုင္ငံမဲ့ ဘဝ ေရာက္ေနသူေတြ ကုိ ျပန္လည္စီစစ္ျပီး ခ်က္ နိုင္ငံသား အျဖစ္ ျပန္လကၡံ ရန္ စီစဥ္လွ်က္ရွိသည္ ။

တကမၻာ လုံးဆုိင္ရာ လူအခြင့္အေရး ဆုိင္ရာ ေၾကျငာ စာတမ္းမွာ ̏လူသားတုိင္းနိုင္ငံတနိုင္ငံ ရဲ႕ နိုင္ငံသားျဖစ္ခြင့္ ရွိေစရမယ္ ̋ လုိပေဖာ္ျပထားတယ္ ။ နိုင္ငံတုိင္းမွာ နိုင္ငံသား ျဖစ္ခြင့္ ဥပေဒမ်ား ျပဌာန္းခ်က္ ရွိေနပါတယ္ ။ အစုိးရတို႔မွာ နိုင္ငံသား ျဖစ္ခြင့္ ေပးအပ္နိုင္ခြင့္ ဆုိတဲ့ အေရးပါတဲ့ အခြင့္ အာဏာ ရွိပါတယ္ ။ ဒါေပမယ့္ ကမၻာေပၚမွာ လူမ်ိဳးေရး ျပႆနာ မ်ား တင္းမာရႈပ္ေထြးေနခ်ိန္မွာ လူစုလူေဝးနဲ႔ နိုင္ငံက ထြက္ေျပးၾကတဲ့ ကာလမ်ိဳးမွာ အစုိးရ တုိ႔မွာ လူမ်ိဳးေတြကုိ ၾကိဳဆုိလက္ခံ ဖုိ႔ ဝန္ေလးေနတတ္ၾကပါတယ္ ။ ဒါေၾကာင့္ နိုင္ငံမဲ့ လူမ်ိဳးမ်ား လူသားမ်ား ျပႆနာ ဟာ အနာဂါတ္ ကာလမွာ ဆက္လက္ျဖစ္ေပၚလာနိုင္စရာရွိပါတယ္ ေသးတယ္ ဟု သတိေပးရင္း နိဂုံးခ်ဳပ္ပါတယ္ ။ ။

ေနာင္ေနာင္

က်ေနာ္ ေရနံအလုပ္သမား ဘ၀ (၁)

"မင္းကလဲကြာ ... အိုးေတြ မ်ားလိုက္တာ.. တစ္သက္လံုးေနမွာ က်ေနတာပဲ၊သံုးလေလာက္ေလး ပဲဟာကို"
ကြ်န္ေတာ္က ထင္းရႈးပံုးထဲ ၾကီးစဥ္ငယ္လိုက္ေသာဒန္အိုးမ်ားကို ထင္းရႈးေသတၱာပံုးၾကီးထဲသို ့ စီရီကာ ေနရာလပ္
မက်န္ရေအာင္ ထပ္ၿပီးထည္ ့ေနေသာ မေဟသီကို ေၿပာလိုက္တာပါ။
ငရုပ္သီးမႈန္ ့၊ဆႏြင္းမႈန္ ့ကအစ ေထာင္းစရာ ငရုပ္ဆံု၊ငရုပ္က်ဥ္ေပြ ့လက္ႏီုး တို ့ေတာင္ ပါေသး။ ဒါေတာင္ ၾကက္
သြန္တို ့ ငံၿပာရည္၊ဆီ တို ့ပါ အတင္း ထည္ ့ယူသြားမည္လုပ္ေနသၿဖင္ ့ တလမ္းလံုး အေလးခံၿပီး သယ္ရေတာ ့
မယ္... ဟိုက်မွ ေစ်းကားနဲ ့ လိုက္ဝယ္လို ့ရပါတယ္ မယ္မင္းၾကီးမရယ္... ဒါေလးတစ္ခုေတာ ့ ကိုယ္ ့ကို လိုက္ေရာ
ေပးပါကြာ... ဟု သူ ့ကို မနည္းေတာင္းပန္မွ ႏူတ္ခမ္းတို ့ ပြစိ ပြစိ လုပ္၍ အေလွ်ာ ့ေပးေတာ ့သည္။

ကြ်န္ေတာ္က ေရနံ ဝန္ထမ္း တစ္ေယာက္ပါ။ ေၿခသလံုးအိမ္တိုင္ ဘဝႏွင္ ့ေတာင္ေၿမာက္ သြယ္တန္းေနေသာ
ၿမန္မာၿပည္ေၿမပံုအတိုင္း ကုန္စင္ေအာင္ တာဝန္အရ ေလွ်ာက္သြားေနရ ေပမဲ ့ မေဟသီ ့ကို မေခၚခဲ ့မိ။ တစ္ခါ
တေလ အရွိန္လြန္၍ မုတၱမေကြ ႔ ပင္လယ္ၿပင္ထဲ ပါသြားခဲ ့ရလ်င္ ပိုဆိုးပါသည္။ မိန္းမေခၚခြင္ ့ မရွိေသာေၾကာင္ ့
ပါ ေလ။

ယၡဳ ကြ်န္ေတာ္ ၿပည္ ေအာင္လံ လမ္းေပၚရွိ စကားေတာင္ကိုးေကြ ့အေက်ာ္ ၿမစ္နားဘို ့လယ္ရြာ ေလးမွ ၿမစ္တစ္
ဖက္ကမ္းရွိ ၿပရည္ ေရနံ အစမ္းတြင္း ဆီသို ့ သံုးလတာ တာဝန္ထမ္းေဆာင္ရန္အတြက္ အလွည္ ့က်လာေတာ ့
တက်ီက်ီ ပူဆာလြန္းေနေသာ သူ ့ကို ေခၚဖို ့ ၿဖစ္လာရေတာ ့သည္။ မေခၚလို ့ကလဲ မၿဖစ္ေတာ ့။ အိမ္ေထာင္
သက္ ႏွစ္ႏွစ္ ၿပည္ ့ေတာ ့မည္။ အၿမဲတန္းပဲ သူ ့ကိုထားခဲ ့၍ အၾကိမ္ၾကိမ္ခြဲထားခဲ ့တိုင္း စကားနာ အထိုးခံခဲ ့ရ
သည္မွာလဲ အၾကိမ္ၾကိမ္ ရွိေနၿပီ ၿဖစ္ေသာေၾကာင္ ့ပါ။ S.M.E ႏွင္ ့ တြင္းတူး အဖြဲ ႔ တစ္ဖြဲ ့ လံုး၏ ကြ်န္ေတာ္ ့
မိန္းမကို ေတြ ႔ခ်င္လြန္းလွပါသည္ ဟု တစ္ခုတ္တရ ပူဆာလြန္းေသာေၾကာင္ ့သာ ဒီတစ္ေခါက္ မေဟသီ ့ ကို
ေခၚသြားဖို ့ ဆံုးၿဖတ္ရၿခင္းပါ။
အရင္က ဘာေၾကာင္ ့ မေခၚသြားရသနည္းဆိုေသာ္ ၾကမ္းတန္းလြန္းသည္ ့ ေရနံ လုပ္သားတို ့၏ ထံုးစံ အတိုင္း
ေတာေတာင္အႏုံ႔ location ( တူးမည္ ့ဝန္းက်င္ေနရာ ) ရွိသည္ ့ေနရာ အေရာက္ ဗားတိုက္ေတြ၊တဲတန္းေတြ
ထိုးၿပီး စခန္းခ် အိပ္စက္ ေနထိုင္ရလို ့ပါ။ အလုပ္က ပထမ၊ေနဘို ့က ဒုတိယေလ။

ဒါေပမဲ ့ ေရနံသားတို ့ေလာကတြင္ေတာ ့ မိန္းမႏွင္ ့လစာ ပါလ်င္ ဘယ္ေနရာမဆို သြားႏိူင္သည္ ဆိုေသာ စာဆို
ရွိသည္ႏွင္ ့အညီ တၿခားသူေတြ အားလံုး မိန္းေတြ၊ခေလးေတြ တိုးလို ့တြဲေလာင္းႏွင္ ့၁၂ လရာသီ ေနပူမိုးရြာ
မေရွာင္ ေတာအထပ္ထပ္၊ေတာင္အသြယ္သြယ္ကို ဒရြတ္တိုက္ ေခၚေနခဲ ့ၾကေပမဲ ့ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ ့ သူတို ့
လို အဲဒီ ေတာေတြထဲ မေဟသီ ့ကို ဆြဲမေခၚရက္ခဲ ့ႏိူင္။

ဘာၿဖစ္လို ့ဆို....... ခ်စ္လို ့ပါ။
တန္ဘိုး ထားလြန္လြန္းလို ့ပါလို ့။
ဒါေၾကာင္ ့မို ့ ခ်စ္ရက္နဲ ့ပဲ အၾကိမ္ၾကိမ္ ထားခဲ ့၊ခြဲခဲ ့ၿခင္း ၿဖစ္ပါသည္။ စစ္သား ဘဝ ႏွင္ ့ နဲနဲ ပဲ ၿခား ပါ သည္။
စစ္ မတိုက္ရတာ၊မိုင္းကြင္း မနင္း ရတာ ကလြဲလို ့ပါ။ ဒါေတာင္ တစ္ခါတေလ စစ္သား တို ့ႏွင္ ့ ေၾကာခ်င္းကပ္
အိပ္ရသည္ ့ အခ်ိန္ေတြေတာင္ရွိခဲ ့ရပါသည္။ ဒါေၾကာင္ ့ ဒီ ဘဝအတြက္ေတာ ့ ႏွမ လက္ေလွ်ာ ့ ေနရစ္ေတာ ့
ဟု ရင္နာနာႏွင္ ့ အၾကိမ္ၾကိမ္ သူ ့ကို ဆိုၿဖစ္ခဲ ့ရပါသည္။ ႏူတ္ဆက္တိုင္း မေဟသီ ငိုခဲ ့ေပမဲ ့ ကြ်န္ေတာ္ လွည္ ့
မၾကည္ ့ ပဲ ထြက္ခဲ ့မိရသည္ၾကီးပါ။

ယၡဳ တၾကိမ္ ကြ်န္ေတာ္တို ့ဌာနမႈး S.M.E ဦးသန္ ့ဇင္ ကိုယ္တိုင္ မင္းတို ့ကို အေဆာင္ တစ္ေဆာင္ စီစဥ္ေပးပါ ့
မယ္ကြာ.. ငါ ့မိန္းမနဲ ့လဲ အေဖၚ ရတာေပါ ့.. ဟု ေၿပာလိုက္၍ ကြ်န္ေတာ္ ၾကြတက္ၿပီး မေဟသီ ့ ကို ေခၚရၿခင္းပါ။

" အကိုေရ.... လာပါအံုး၊ ၿမန္ၿမန္ ဒီမွာ တိုင္ကီ လာေစာင္းေပးပါအံုး.... "
အဝတ္အိပ္ ၿပင္ေနေသာကြ်န္ေတာ္ ့ကို ေနာက္ေဖး မီးဖိုေခ်ာင္ မွ မေဟသီ လွန္းေခၚလိုက္ၿခင္းၿဖစ္သည္။
ကြ်န္ေတာ္ အဝတ္အိပ္ ပစ္ခ်ၿပီး သူ ့ဆီ အေၿပးေရာက္သြားမိေတာ ့ ဆန္တိုင္ကီ ၾကီးကို မႏိူင္မနင္း ႏွင္ ့ မ ေစာင္း
ၿပီး ေငြေရခြံ အိပ္ၿဖဲ၍ ဆန္ အၾကြင္းအက်န္တို ့ ေလာင္းထည္ ့ေနေသာ မေဟသီ ့ကို ေတြ ့လိုက္ရပါသည္။

"ေမာ ပါ ့.. မိန္းမရယ္... မင္းကြာ ေၿပာထားရက္နဲ ့၊ အားလံုး ဟိုမွာဝယ္လို ့ရပါတယ္လို ့၊ ဟသၤာတ ကေန ၿပရည္
ေရာက္တဲ ့အထိ ၿပည္မွာ ကားခ်ိန္းရအံုးမယ္။ အခုပဲ အိပ္ယာပစၥည္းေတြနဲ ့ ေသတၱာတစ္လံုး၊ မီးဖိုေခ်ာင္ပစၥည္း
ေတြက တစ္လံုး ထင္းရႈးေသတၱာၾကီးေတြေနာ္..၊ အဝတ္အိပ္ေတြလဲ ရွိေသး၊ ဟာ.. ဒီဘက္မွာလဲ ေရ ပုလင္းေတြ
ပါလားကြာ .. ဟင္.. မီးေသြး ထုပ္ကလဲ ပါေသး.. ကဲ..ကဲ.. ကိုယ္တို ့ သေဘၤာတစ္စီး ပဲ ငွားလိုက္ေတာ ့မယ္ေဟ ့"
ကြ်န္ေတာ္ ကရားေရလႊတ္ ေတာက္ေရွာက္ ေၿပာလို ့မဆံုးခင္ပဲ ကြ်န္ေတာ္ ့ ဗိုက္ေၾကာဆြဲလိမ္ရန္ သူ ့လက္
ကေလး ထိုးဝင္လာ၍ မနဲပဲ တြန္းဖယ္လိုက္ရပါသည္။
"ကို က ဘာသိလို ့လဲ.. ဆန္က မိုးတြင္း ဆိုေတာ ့ ဒီတိုင္း ထားခဲ ့ရင္ ပိုးထိုး၊ မိႈစြဲ ၿဖစ္ေတာ ့မယ္။ မီးေသြး က နဲနဲ
ေလးက်န္လို ့ နဲနဲေလး ပိုသယ္ရတာမ်ား၊ နဲနဲ သယ္သြားေတာ ့ နဲနဲ သက္သာမသြားဘူးလား၊ ဝယ္ရတာေလ .."
ကြ်န္ေတာ္ သူ ့ကို ဖက္ၿပိဳင္ မေၿပာခ်င္ေတာ ့၍ အိမ္ေရွ ႔ ၿပန္ထြက္လာေတာ ့ ေစာေစာက မီးဖိုေခ်ာင္ ပစၥည္းတို ့
ထည္ ့ထားေသာ ထင္ရႈး ေသတၱာၾကီး ေဘးတြင္ ကပ္ေထာင္ထားၿပန္ေသာ သနပ္ခါးတံုး မ်ားကိုေတြ ့ရၿပန္ေတာ ့
သည္။ မေဟသီက သနပ္ခါး အလြန္ၾကိဳက္တတ္ပါသည္။ မိုးလင္း မ်က္ႏွာ သစ္ၿပီးကတဲက သူ ့ပါးၿပင္ဝယ္ စြဲထင္
ခဲ ့သည္ ့ ပါးကြက္ေလးက ညအိပ္ရာဝင္ခ်ိန္အထိ မပ်က္ပ်ယ္တတ္ပါ။

သူၾကိဳက္လြန္းသည္ ့ သနပ္ခါးတံုး တို ့ကို ဒီေသတၱာၾကီးထဲ ရႈပ္ေထြးေသာ ပစၥည္းတို ့ၾကား ေလခို၊ေလေပါက္တို ့
မွ် မက်န္မရွိေအာင္ သူထည္ ့ေတာ ့မွာမို ့ ထည္ ့သေလာက္ ေလးေတာ ့မည္ ့ ခါးက်ိဳးေအာင္ကို မ ရ ေတာ ့မည္ ့
ေသတၱာၾကီးကို ကြ်န္ေတာ္ၾကည္ ့ၿပီး သက္ၿပင္းခ်ၿဖစ္ပါသည္။

မိဘ တို ့လက္ေအာက္ ဗိုင္းေကာက္ေက်ာက္ပိ တစ္သက္လံုးေနခဲ ့ရေသာ ကြ်န္ေတာ္ ့မိန္းမ၊ ေရနံသား
ကြ်န္ေတာ္ ငေပြး ႏွင္ ့ အေၾကာင္းပါေတာ ့မွ အိမ္ၿပင္ထြက္ ေတာထဲ ေရာက္ရေတာ ့မွာမို ့အင္း သူ အေတြ ့အၾကံဳ
မရွိေသးလို ့ပါ၊ ေနာက္ သူ ့ဖာသာ သူသိလာမွာပါ ဟု ေတြးရင္း ေသတၱာၾကီးႏွစ္လံုး၊ အဝတ္အိပ္ႏွစ္လံုးႏွင္ ့
မိန္းမ တစ္ေယာက္ကို မိုးေရထဲမွာ ဗြက္နင္း၍ ေတာထဲ အပါေခၚရေတာ ့မည္ ့မဟာ ့မဟာတာဝန္ၾကီးကို စဥ္းစား
မိရင္း စြန္ပ်ံ ေဆးေပါ ့လိပ္ ကို ထုပ္ၿပီး မီးညိွ ဖြာရိႈက္လိုက္ၿဖစ္ပါေတာ ့သည္။ (အျဖဴေလး)

က်ေနာ္ ေရနံအလုပ္သမား ဘ၀ (၂)

ဆိုကၠားဆရာ ကိုေထြး အိမ္ေဘးမွ ၿဖတ္နင္းသြားတာ ေတြ ႔လိုက္၍ မနက္ၿဖန္ မနက္ ငါးနာရီ အိမ္ကို လာၾကိဳရန္
လွန္းေအာ္လိုက္ မိသည္။ သူလည္း ေအး.. ပါ..ကြ.. ဟု ၿပန္ေအာ္သြားခဲ ့ရင္းက ရန္ကုန္ ေလာ္ကယ္ ဆိုက္ခ်ိန္
ၿဖစ္ေသာေၾကာင္ ့ ကမ္းနားဖက္ လူၾကိဳရန္ တာလမ္းမ ေပၚ တက္သုတ္ရိုက္ အၿပင္းနင္းတက္သြားၿခင္းၿဖစ္သည္။
ရန္ကုန္မွ ဟသၤာတ ကို ရထားႏွင္ ့မ်ားလာခဲ ့လ်င္ ရန္ကုန္ဖက္ကမ္း သာရေဝါ အထိသာ ရထားေရာက္၍
ဟသၤာတဖက္သို ့ က်ယ္ေၿပာလြန္းေသာ ဧရာဝတီၿမစ္ၾကီးကို ပဲ ့ေထာင္ေတြ၊ ေမာ္ေတာ္ေတြ၊ သေဘၤာေတြ ႏွင္ ့
ရင္ေမာဖြယ္၊ရင္သတ္ရႈ ့ေမာဖြယ္တို ့ၿဖင္ ့ ထပ္ကူး ရပါသည္။

ဆန္၊ဆီ အစားအေသာက္ ေပါလြန္းေသာ၊ ဗမာၿပည္ အႏုံ ့ ဟသၤာတမုန္ ့ဟင္းခါး လို ့ေတာင္ ဆိုင္းဘုတ္တင္ၿပီး
ေရာင္းေရာင္းေနရေသာ ထို အလြန္စားေကာင္းသည္ ့ မုန္ ့ဟင္းခါး ရွိရာ ဟသၤာတၿမိဳ ႔ ကို လာလ်င္ဘာေၾကာင္ ့
ရင္ေမာဖြယ္ ဟု ေၿပာရသနည္းဆိုပါေသာ္ မိုးတြင္း ကာလ မ်ားဆိုလ်င္ ဘိုဘိုဟန္ သီခ်င္းထဲကလို ဘူတာရံုတြင္
သေဘၤာဆိုက္သလို ဆိုသကဲ ့သို ့ ဧရာဝတီေရရဲ ့ တက္ခ်က္ ကေတာ ့ တကယ္ပဲ ဒီဇာယ္ေခါင္းၾကီး ေဘးအထိ
ေရစပ္စပ္ေရာက္တတ္ပါသည္လို ့..။ စက္ေခါင္းေမာင္းတို ့၏ ခရီးသည္တို ့အေပၚ ထားသည္ ့ တကယ္ ့ေစတနာ
ပါေလ။ ၿမစ္ၿပင္ၾကီး ကို ထိုးၿဖတ္၍ ေမာင္းပို ့လို ့ရရင္ေတာင္ ပို ့အံုးမည္ ့သေဘာပါေလ။

ခရီးသည္ေတြအတြက္ေတာ ့ ယၡဳလို မိုးတြင္း ကာလ ေတြဆိုလ်င္ ပဲ ့ေထာင္ေတြ၊ ေမာ္ေတာ္ ေလးေတြ သံလမ္း
နားအထိ ထိုးဆိုက္ လူေခၚလာတတ္၍ အဆင္ေၿပေနတတ္သေလာက္ မရဲတင္းသည္ ့ ခရီးသည္မ်ားက်ေတာ ့
ခပ္လွန္းလွန္း ေပါင္ရင္းၿမဳတ္သြားသည္အထိ သမ သေဘၤာၾကီးမွ ထိုးခ်ေပးထားသည္ ့ ကုန္းေဘာင္ ပ်ဥ္ခ်ပ္တို ့
ဆီ အေရာက္ ထပ္ေလွ်ာက္ရၿပန္ပါသည္။ ထမီေတြ မ၊ ပုဆိုးေတြ မ၊ ခေလးေတြ ရွင္ေလာင္းလွည္ ့သလို ဂုတ္
ေတြ၊ ပုခံုးေတြေပၚ တင္ေပါ ့ဗ်ာ။

ထိုအခါမ်ိဳးမွာေတာ ့ ကြ်န္ေတာ္တို ့လို ေယာကၤ်ားသားမ်ားကေတာ ့ အေတာ္ကို ရိုင္းပင္းခ်င္စိတ္ရွိတတ္ပါသည္။
အမ်ိဳးသမီးမ်ားကိုပါ။တကယ္ပါ။ၾကီးငယ္မဟူ လမ္းေလွ်ာက္တိုင္း တအိအိ၊တညိမ္ ့ညိမ္ ့ လႈပ္ခါေနတတ္ေသာ
ထို ကုန္းေဘာင္ခ်ပ္ၾကီးမ်ားေပၚဝယ္ ကိုယ္ ့ေၿခေထာက္ေတြကို အရင္ၿမဲၿမံေအာင္ ထိန္းရပ္ၿပီး တံုတံုခ်ိခ်ိ ေၾကာက္
လန္ ့ေနေသာ အမ်ိဳးသမီး တို ့ကို တြဲကူ ေဖးမ၍ သေဘၤာေပၚ ခ် ေပးၿခင္းပါ။

မေဟသီႏွင္ ့စံုဆည္းၿပီးသည္ ့ေနာက္ပိုင္းေတာ ့ ထိုေႏွးလြန္းၾကာလြန္းေသာ သမ သေဘၤာၾကီးကိုမစီးၿဖစ္ေတာ ။့
အင္ဂ်င္ႏွစ္လံုးပါရက္ႏွင္ ့ ေရဆန္ကို တစ္လံုးထဲႏွင္ ့ ထိုးေမာင္းေတာ ့ ဟသၤာတကမ္းကို ၿပၿပ ၿမင္ေနရ
သေလာက္ မေရာက္ႏိူင္လြန္းေသာေၾကာင္ ့ ေစ်းပိုေပးရသေလာက္ ပိုၿမန္ေသာ အၿမန္ပဲ ့ေထာင္ေလးမ်ားကိုပဲ
စီးၿဖစ္ေနေတာ ့သည္။ ကုန္ဝိတ္၊လူဝိတ္တို ့ႏွင္ ့ ဆန္ ့သေလာက္၊ရသေလာက္ ၿပြတ္သိပ္ တင္လာတတ္ေသာ
ထို ကူးတို ့ပဲ ့ေထာင္တို ့သည္ ေရၿပင္ မွ လက္တစ္ထြာ သာသာေလးသာ ေရစူးက်န္ေနတတ္ပါေတာ ့သည္။
မိုးတြင္းကာလၾကီးမွာ ဧရာဝတီၿမစ္ၿပင္က်ယ္ၾကီးထဲ ၿမဳပ္လု ၿမဳပ္ခင္ၿဖင္ ့ တရိပ္ရိပ္ေၿပးေသာ အႏုီ ပဲ ့ေထာင္
ေလးေတြေပၚမွာ ခရီးသည္ေတြကေတာ ့ ေရာက္ခ်င္ေဇာေတြႏွင္ ့ပဲ မလႈပ္မရွက္၊ညိမ္ညိမ္ ကုတ္ကုတ္ လိုက္ပါ
ရစၿမဲပါ။ ထို အခါမ်ိဳးဆိုလ်င္ ကြ်န္ေတာ္ႏွင္ ့မေဟသီတုိ ့က တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာ တစ္ေယာက္ ၾကည္ ့ၿပီး ၿပံဳး
ရယ္ ေန ၿဖစ္ၾကပါသည္။ ခ်စ္သူနဲ ့ဆိုေတာ ့လဲ ... အရာရာကို ေပ်ာ္ေပ်ာ္ၾကီး ေက်ာ္ၿဖတ္ ေနႏိူင္သလိုေပါ ့ေနာ္...။

ေႏြရာသီေရာက္လ်င္ေတာ ့ သာရေဝါ ဘူတာေနာက္ဖက္ ခပ္လွန္းလွန္းရွိ ကမ္းစပ္မွ သေဘၤာေတြ၊ပဲ ့ေထာင္
ေမာ္ေတာ္ေတြရွိရာ သို ့ မတ္ေစာက္စြာပဲ ေဇာက္ထိုး ဆင္းရပါေတာ ့သည္။ ကမ္းစပ္ ေၿမသားကို ေလွကားထစ္
တို ့သဖြယ္ ထြင္းထု ေပးထားေသာ္လည္း အစဥ္မသင္ ့လ်င္ ေအာက္ဖက္ေရစပ္အထိ ဒလိပ္ေခါက္ေကြးပဲ ထိုး
က်သြားတတ္ပါသည္။ ဆိုလိုခ်င္တာ... ေနာက္မွ တစ္ေယာက္က်ၿပီေဟ ့ဆိုလ်င္ ေရွ ႔ကလူေတြပါ ဆက္က်သြား
ဘို ့ မခဲယဥ္းပါဟု...။

ထိုအခါမ်ိဳးမွာ ဆိုလ်င္ေကာတဲ ့...။
ကြ်န္ေတာ္ သူ့႔ လက္ကို မလႊတ္တတ္ေတာ ့ပါ။
ေၾကာက္လို ့ မေဟသီ ့ လက္ကို မလႊတ္ၿခင္းမဟုတ္ပါ။
ခ်စ္၍ သူ ့ လက္ကို ဆုပ္ကိုင္ထားမိၿခင္းပါ။ ခ်စ္သူ က် မွာ စိုးလို ့ပါ။

ရင္ေမာဖြယ္ တို ့ေၿပာၿပီးေတာ ့ ရင္သတ္ ရႈ ့ေမာဖြယ္တို ့ကို ေၿပာရပါအံုးမည္ေလ။
ၿမစ္ၿပင္က်ယ္ၾကီးထဲေရာက္လို ့ တၿဖည္းၿဖည္း ေဝးက်န္ခဲ ့ေသာ သာရေဝါ ဖက္ကမ္းကို ၿပန္ၾကည္ ့မိလ်င္ ရန္ကုန္
ထဲက မပ်င္းမရိ စီးနင္းလာခဲ ့ရေသာ ရထားတြဲ အရွည္ၾကီးကို ကမ္းနဖူးေပၚမွာ ေဝးက်န္ခဲ ့သည္ ့ၿမင္ကြင္းပါ။
ၿပၿပေသာ ကမ္းစပ္ တို ့ေနာက္ခံထားၿပီး ဟိုး အေဝးက မိႈင္းညိဳ ႔ေနေသာ ေတာင္တန္းၾကီးေတြ ၾကည္ ့ရသည္မွာ
လည္း ရင္ထဲမွာ ကဗ်ာလိုလို၊ စာလိုလိုပါပဲ..။
ထိုခရီးေတြက ခ်စ္သူ အေဖၚပါလ်င္ ၾကည္ႏူးရသေလာက္၊ တစ္ေယာက္ထဲ သြားရသည္ ့ အခါမ်ားက်ေတာ ့
လြမ္းေမာဖြယ္၊ စြန္ ့ပ်ံ ့ဖြယ္ၿဖစ္ေနတတ္ၿပီး ၿမင္ရတတ္သည္ ့ ဇင္ေယာ္ တို ့ကေတာင္ ေလွာင္ေနသလိုလိုပါလို ့။

" ကဲ... ကို... ဒီ ေသတၱာၾကီး ပိတ္ေပးေတာ ့" ေနာက္မွ မေဟသီ ့ အသံၾကားမွ အေတြးစ တို ့ၿပတ္သြားရသည္။
"လမ္းမွာ..လံုးဝ မဖြင္ ့ေတာ ့ဘူး ကို .... အေသ ပိတ္ေပး၊ ဟိုက်မွ ဖြင္ ့ေတာ ့မယ္ေလ.." ဟုသူေၿပာသည္။
ကြ်န္ေတာ္လဲ ထင္းရႈးေသတၱာၾကီးကို သံရိုက္ ပိတ္ပစ္လိုက္ပါသည္။ ဒီေသတၱာၾကီး ေတြကို တစ္လမ္းလံုး ၾကံဳ
သလို ၿဖစ္သလိုႏွင္ ့ပဲ မပါပါေအာင္ သယ္လာရပါေတာ ့မည္။
မိန္းမ မပါတံုးကေတာ ့ ဘိုင္ ့ဘိုင္ လုပ္ရတံုး ခဏ တာလြမ္းလိုက္ရေပမဲ ့ ရင္ေကာ ့၍ ေပါ ့ပါးစြာပဲ ခရီးေတြ ဆက္
ၿဖစ္ေနခဲ ့ရသေလာက္ အခုေတာ ့ မေဟသီပါေတာ ့ ေပ်ာ္ရႊင္ရေပမဲ ့ မိန္းမ တစ္ေယာက္၊ေသတၱာႏွစ္လံုးကို
ခရီးေတြ၊အထပ္ထပ္ၿဖတ္ၿပီး သယ္ရေတာ ့မွာမို ့... ကြ်န္ေတာ္ ့ႏႈတ္မွ ရုတ္တရက္...
" မိန္းမေရ..မိန္းမရဲ ႔ .......( အာလုပ္သံ၊ပစ္ပစ္ႏွစ္ႏွစ္အသံ ႏွင္ ့ထြက္ၾကည္ ့ပါ ) ကိုယ္ေခၚသြားခ်င္တာက
မင္းတစ္ေယာက္ထဲကိုပါပဲ..၊ ဒီ..ေသတၱာၾကီးေတြကို မဟုတ္ရပါဘူး..ကြယ္..၊ မင္းပါခဲ ့ရင္ အရာရာပဲ ၿပည္ ့စံုလွ
ပါၿပီ.... ဒါၾကီးေတြကို........" လို ့ ရုတ္တရက္ ထြက္သြားမိေပမဲ ့ ကြ်န္ေတာ္ ့ စကား တို ့မဆံုးခင္မွာပဲ သူ ့ရဲ ့ ၿပဳတ္တူ ေလးလိုပဲ သန္လွသည္ ့ လက္ကေလးက ကြ်န္ေတာ္ ့ နံ ေအာက္ ခါးေစာင္းအထက္ ဗိုက္၏ အဆီၿပင္ စ
တင္းေနသည္ ့ ေနရာေလးကို လိမ္ညွစ္ၿပီးသား ၿဖစ္ေနပါေတာ ့သည္။ နာ လိုက္တာဗ်ာ။ နာ လြန္းလို ့ ေၿခဖ်ားတို ့
ေထာက္ၿပီး သူ ့လက္ကို ဆြဲခြါထုပ္မိေသာ္လည္း မၿပဳတ္ေတာ ့၍ အသံၿပဲၾကီးႏွင္ ့ ခုႏွစ္သံခ်ီ ဟစ္ၿပီး အနာ သက္
သာ ေအာင္ "အား......"ဟု ေအာ္ ထုပ္ပစ္လိုက္ စဥ္မွာပဲ သူ ့ၾကီးေဒၚ ေဒၚၾကင္စန္း ေစ်းမွ အထုပ္၊အပိုး မ်ားၿဖင္ ့
အိမ္ေရွ ့မွာ ဆိုကၠားၾကီးႏွင္ ့ ထိုးဆိုက္လာေသာေၾကာင္ ့ ကြ်န္ေတာ္ သက္သာရာ အၿမန္ ရ သြားပါသည္။

"ဟဲ ့... မိခိုင္... ညီး.. အထုပ္အပိုးၿပင္ေနတာကလည္း ညကတဲက အခုခ်ိန္ထိ မၿပီးႏိူင္ေသးပါလားေအ...." ဟု
သူ ့ၾကီးေဒၚၾကီးမွ သူ ့ကို ေဟာက္ပါေတာ ့သည္။ ကြ်န္ေတာ္လဲ ပုဆိုးၿပင္ဝတ္ရင္း ၾကီးၾကီးလက္ထဲမွ ေစ်းထုပ္မ်ား
ကို ဆင္းယူလိုက္ပါသည္။ကြ်န္ေတာ္ ့ မေဟသီက သူ ့မိဘႏွစ္ပါးလံုး ကြ်န္ေတာ္ႏွင္ ့ အိမ္ေထာင္မက်မီ ေရွ ႔ဆင္ ့
ေနာက္ဆင္ ့ပဲ ဆံုးပါးကုန္ၾက၍ သည္ၾကီးေဒၚၾကီး ကပဲ ဆက္လက္ ေစာင္ ့ေရွာက္ေနခဲ ့ၿခင္း ၿဖစ္သည္။
"မဟုတ္ဖူး... ၾကီးၾကီး သားေပါ ့.. သမီးကို ဘာမွ ကူမလုပ္ေပးခ်င္ဘူးေလ၊ တမနက္လံုး လၻက္ရည္ဆိုင္ ထြက္ဖို ့ပဲ
ေခ်ာင္းေနတာ" ဟု ေထာင္ပါေတာ ့သည္။ ကြ်န္ေတာ္တို ့ႏွစ္ေယာက္ၾကားမွာ သူကေတာ ့ ခေလး ေပါ ့ေလ။

ကြ်န္ေတာ္ ဆိုကၠားဆရာ ကိုေထြး ကိုပဲ မနက္လာရင္ ေနာက္တစ္စီး ပါ ထပ္ေခၚ ခဲ ့ဘို ့ မွာလိုက္ေတာ ့သည္။
မေဟသီ ့ ပစၥည္းေတြက ဆိုကၠား ႏွစ္စီး ႏွင္ ့မွ ရမွာမို ့လို ့ပါလို ့..။ အင္း.. မနက္ ကားဆင္းတဲ ့အခ်ိန္ မိုး မရြာပါ
ေစနဲ ့..လို ့ ေမွ်ာ္လင္ ့ မိပါသည္။ မနက္ၿဖန္ မနက္ေစာေစာ အလင္းတို ့ မပြင္ ့ေသးမွီ ေသတၱာၾကီး မ်ားၿဖင္ ့
တူႏွစ္ကိုယ္ ခရီး စ ရေတာ ့မည္ေလ....။ (အျဖဴေလး)

က်ေနာ္ ေရနံအလုပ္သမား ဘ၀ (၃)

အိမ္ေနာက္ဖက္ လယ္တီ ေက်ာင္းဆီမွ တုန္းေခါက္သံ စ ၾကားရပါၿပီ။ အိမ္ ေအာက္ဖက္ ထုပ္တန္းေပၚ တက္
ႏွပ္ေနေသာ ၾကက္မၾကီးကလဲ အေတာင္ တၿဖတ္ၿဖတ္ ရိုက္၍ အလန္ ့တၾကား ထ တြန္ ၿပန္ပါသည္။ သြပ္မိုးေပၚ
တေဖ်ာက္ေဖ်ာက္ က်ေနေသာ မိုးစက္ သံေလး မ်ားက ထပ္ၿပီး ေကြးခ်င္သြားေအာင္ကိုပဲ စီး ခ်က္ေလးမ်ား
သဖြယ္ ၿဖစ္လာ၍ တစ္ဖက္လွည္ ့ ၿပီး မေဟသီ ့ ကို စမ္း မိေတာ ့ သူ မရွိေတာ ့ပါေလ။

ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းမွ တံုးေခါက္ေနသံက က်ဲ ေနရာမွ တၿဖည္းၿဖည္း စိပ္လာပါသည္။
ေအာက္ဖက္မီးဖိုေဆာင္ ဆီမွ ေရစို ထင္းစတို ့ မီးကြ်န္းေလာင္ေနသည္ ့ မီးခိုးအူသည္ ့ အနံ႔က အိမ္အမိုး မ်က္ႏွာ
တို ့ကို ၿဖဴ လြလြ အခိုးမ်ားအၿဖစ္ အလိပ္လိုက္ ဦးတိုက္၍ တစ္အိမ္လံုး ၿပန္ ့ႏွံ႔ မႊန္ထူ လာေနေသာေၾကာင္ ့
ကြ်န္ေတာ္လည္း ဆက္မႏွပ္ႏိူင္ေတာ ့ပဲ အိမ္ေအာက္ကို ဆင္းလာခဲ ့မိေတာ ့သည္။

"ေဟာ.. ကိုယ္ေတာ္ေလး ႏိူးေတာ္ မူပါေပါ ့လား.. လို ့၊ မနက္ ကားဆင္းဖို ့ရွိတယ္၊ မိုးမခ်ဳပ္ပါေစနဲ ့လို ့ အတန္
တန္မွာလိုက္ရဲ ့နဲ ့ ေရာက္ဖ ေတြနဲ ့ အေလလိုက္ေနတာေလ..၊အခု မထႏိူင္ေတာ ့ဘူးမႈတ္လား..." မေဟသီက
မီးဖိုေခ်ာင္ထဲမွ မီးေၿပာင္းကို ကုန္းမႈတ္ေနရင္းက အဖြားၾကီးအိုေလးလိုပဲ တတြတ္တြတ္ ၿမည္တြန္ ေတာက္တီး
ပါေတာ ့သည္။

ကြ်န္ေတာ္လည္း သူ ့ဆီပဲ အရင္သြား၍ သူ ့ကိုပဲ အနမ္း တစ္ပြင္ ့ႏွင္ ့ အရင္ ႏႈတ္ဆက္ရန္ ေနာက္မွ သူ ့ခါးေလး
ကို သိုင္းအဖက္၊ မီးေၿပာင္းႏွင္ ့" ေဂါက္" ကနဲပဲ ကြ်န္ေတာ္ ့ လက္ဖ်ံ ကို ခပ္ဖြဖြ ရိုက္ထုပ္ပါေတာ ့သည္။
သြား.. စမ္းပါ.. ငညစ္ပတ္ၾကီး...၊ အိမ္ေရွ ့မွာ မ်က္ႏွာသစ္ဖို ့.. သူမ်ား အဆင္သင္ ့လုပ္ထားတယ္၊ေရခ်ိဳးရင္
ေတာ ့.. ခပ္သြက္သြက္လုပ္ေနာ္.. ကို..၊ မိုးေအးတယ္သိလား... ဒါမွမဟုတ္..အခုတည္တဲ ့ေရေႏြးကိုပဲ .. ခဏ
ေစာင္ ့မလား..... ဟု အေမ တစ္ေယာက္လိုပဲ စီမံ ေနပါေတာ ့သည္။

အိမ္ေရွ ့ေရကၿပင္ ထြက္လိုက္ေတာ ့ ညကရြာထားေသာ မိုးတို ့ေၾကာင္ ့ ေရသေလ်ာက္မွ ေရစက္တို ့က ဖြင္ ့
ထားေသာ စဥ္ ့အိုးထဲ တစ္ေပါက္ေပါက္က်ေကာင္းေနတံုး။ တံဆက္ၿမိတ္ေအာက္ ေကြး ေနေအာင္ ႏွပ္ေနေသာ
ေက်ာနက္ၾကီးက ထလာၿပီး သူ ့တစ္ကိုယ္လံုး ဘယ္ညာ လႈပ္ရန္း၍ တစ္ဖပ္ဖပ္ေနေအာင္ခါလိုက္ၿပီး ကြ်န္ေတာ္ ့
ကို တအီ..အီ.. ႏွင္ ့ ႏႈတ္ဆက္ပါေတာ ့သည္။ မိန္းမကို ေစ်းဦးေပါက္ မနမ္းခဲ ့ရေပမဲ ့ သူ ့ကိုေတာ ့ မိန္းမထက္
ဦးေအာင္ကိုပဲ ခပ္ဖြဖြ ေလးနမ္းလိုက္မိပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို ့ ရည္းစား ဘဝက ပန္းကမၻာ စက္ဘီးေလးႏွင္ ့
ေကာလိပ္ဖက္ ထြက္နင္းတိုင္း လွ်ာေလး တလစ္လစ္ႏွင္ ့ မေမာႏိူင္၊မပန္းႏိူင္ေအာင္ကို တေကာက္ေကာက္
ေလွ်ာက္လိုက္တတ္သည္ ့ ဟသၤာတ မွာ မေဟသီ ့အၿပင္ ေနာက္ထပ္ တြယ္တာ ရသည္ ့ ေခြးကေလးပါေပ။
အင္း... အခုေတာ ့.. မင္းတစ္ေယာက္ထဲ၊သံုးလ ေလာက္ က်န္ခဲ ့ေတာ ့မွာ ဟု၊ ရင္ထဲ မေကာင္းစြာပဲ ေတြးလိုက္
မိၿပန္ပါသည္။ ၾကီးေဒၚၾကီးႏွင္ ့ သိပ္မတည္ ့ေပမဲ ့ သူ ့ကိုေတာ ့ ဂရုစိုက္မွာပါေလ..ဟု စဥ္းစားေနတံုးပဲ
" ကလင္လင္......" ဟု ဘဲလ္ သံ ေပး၍ ကိုေထြး တို ့ဆိကၠား ႏွစ္ဆီး ၿခံ ထဲ ထိုးဝင္လာေတာ ့သည္။

........................................................................................................................................................

ကြ်န္ေတာ္တို ့စီးရသည္ ့ကားက ဟီႏိူး ရိန္းဂ်ားကားကို ပါကင္ အင္ဂ်င္ေတြလဲ၊ ေလးထုပ္ေတြ အထပ္ထပ္ပိုး
ထားသည္ ့ အလြန္ၿမင္ ့သည္ ့ ခရီးသည္တင္ ကုန္ကားၾကီးပါ။ ထိုင္ခံု ေအာက္မွာေၿခေထာက္တို ့ခ်လို ့မရေအာင္
ဆန္အိပ္၊ပဲအိပ္ ..စသည္ ့ ဝန္ထည္မ်ိဳးစံု တို ့ကို ၾကမ္းခင္း အၿပည္ ့ သိပ္ထည္ ့ထားၿပီး၊ အမိုး ေပၚတြင္လည္း
ဓါတ္တိုင္တို ့ ၿဖတ္ဆြဲထားသည္ ့ ဓါတ္ၾကိဳးတို ့ေတာင္ မလြတ္ခ်င္ေအာင္ကို ေတာင္ၾကီး ကို ထမ္းတင္လာသလို
ဝန္စည္စလယ္တို ့ကို အထပ္ထပ္ တင္လာသည္ ့ ၾကံတိုင္းေအာင္ ဆိုသည္ ့ ကားၾကီးပါ။ ေၿခနင္းမွာလဲ လူေတြ
အၿပည္ ့။ သူတို ့ၾကည္ ့ေတာ ့လဲ စပယ္ယာေတြ၊ကားသမားေတြ ႏွင္ ့ တဝါးဝါး၊တဟားဟား အဖြဲ ့က်လို ့ေနသည္။

ကြ်န္ေတာ္တို ့လဲ အဖြဲ ့က်ေနပါသည္လို ့။ မေဟသီႏွင္ ့ပါ။
ေသတၱာၾကီးႏွစ္လံုးကို သူမ်ားမနင္းေစပဲ ကိုယ္ ့ခံုေအာက္ကိုယ္ထားၿပီး ကားတစ္စီးထဲေပမဲ ့ လြတ္မထြက္သြား
ေအာင္ တစ္ေယာက္လက္တစ္ေယာက္ ခပ္ဖြဖြပဲ ကိုင္လာခဲ ့မိၾကပါသည္လို ့။ ေပ်ာ္ ေနတာကို ေၿပာခ်င္တာပါ။
တစ္လမ္းလံုးပဲ မေဟသီက.. အကို ေရေသာက္မလား၊လၻက္စားအံုးမလား စသည္ၿဖင္ ့ တတြတ္တြတ္ ေၾကြးလာ
ေပမဲ ့.. စားဘူး၊စားဘူး..ေပါ ့ေလ..။ ရင္ၿပည္ ့ေနတာ၊ရင္ခံေနတာေလ...။
အရင္ ့ အရင္ အေခါက္ေတြတံုးကေတာ ့ သည္လမ္း၊သည္ခရီးေတြကို တစ္ေယာက္ထဲပဲ အထီးက်န္စြာ ဟိုေငး
ဒီေငး၊ ကုန္ခဲလွစြာေသာ အခ်ိန္တို ့ၿဖင္ ့ ေရာက္ခဲ လွစြာေသာ ခရီး အထပ္ထပ္တို ့ကို ပ်င္းပ်င္းရိရိ၊ေခ်ာက္
ေခ်ာက္ကပ္ကပ္ၿဖင္ ့ သြားခဲ ့ရသေလာက္ ယၡဳ တစ္ေခါက္တြင္ေတာ ့ ႏြား ေရကူးသည္ ့ မ်က္ႏွာႏွင္ ့ကြ်န္ေတာ္
ၿဖစ္ေနပါေတာ ့သည္။

ကား စ ထြက္ေတာ ့ မနက္ ငါးနာရီ ထိုးၿပီ။
ကားဆရာ ကိုၾကိဳင္ က မႏိူးေသးတဲ ့သူတို ့ ႏိူးေအာင္၊ ႏိူးၿပီးတဲ ့သူေတြ ပိုၿပီးႏိူးၾကား သြားေအာင္ သူ ့ကား အဲယား
ဟြန္းၾကီး "တစ္ ပြမ္ပြမ္ " ၿဖင္ ့ တစ္လမ္းလံုး တီးလာေပမဲ ့ ၿမိဳ ့ခံ ဓါတ္သိၿခင္းမို ့ ထြက္မဆဲၾကေပမဲ ့ သည္းမခံႏိူင္
သည္ ့ ေခြး တို ့ကေတာ ့ ေခါင္းထိုးၿပီး "တဝုန္း ဝုန္း " ထိုးေဟာင္ ကုန္ၾကပါေတာ ့သည္။

အလင္းတို ့ ပြင္ ့ စၿပဳၿပီ။ လယ္တီ ကြင္း အထြက္ေရာက္ေတာ ့ ဆြမ္းခံ ၾကြ လာေန ေသာ သံဃာတန္းၾကီး ႏွင္ ့
ၾကံဳေတာ ့ ကိုၾကိဳင္ က သူ ့ကား ကို အရွိန္ေရွာ ့ ရပ္လိုက္ၿပီး သံဃာတို ့ကို ဦးတိုက္ေနေတာ ့သည္။

ၿမဴ မံႈထု ကို ထိုးေဖာက္ ထြက္လာေသာ ေနလံုး နီနီ ၾကီး က လယ္ကြင္းထဲမွာ ေမးတင္ ထြက္ေပၚလာေနတံုး
နီညိဳေရာင္ သံဃာတန္း အရွည္ၾကီးကို အရင္ဆံုးပဲ ဖူးေတြ ့လိုက္ရ၍ ကြ်န္ေတာ္ တို ့လဲ ၾကည္ညိဳစိတ္၊ၾကည္ႏူး
စိတ္ တို ့ၿဖင္ ့ ကားေပၚမွပဲ လက္အုပ္ခ်ီ ရွိခိုး ၿဖစ္လိုက္ေတာ ့သည္။

ကြ်န္ေတာ္တို ့ ဟသၤာတမွ ၿပည္ကို တက္မည္ ့လမ္းက ပဲခူးရိုးမ အေနာက္ဖက္ ၿခမ္း၊ ေဖာက္လုပ္ဆဲ ပုသိန္၊ မံုရြာ
လမ္းမၾကီး မွ ၿဖစ္ပါသည္။ ေတာင္ဆင္း၊ေတာင္တက္ ေတာင္က် ေခ်ာင္းတို ့ အလြန္ေပါမ်ားလြန္းသည္ ့ ေက်ာက္
ေခ်ာ လမ္းမၾကီး ၿဖစ္ပါသည္။ ေႏြ ေခါင္ေခါင္ ဆိုလ်င္ ဖံု အလိမ္းလိမ္း ထ တတ္သေလာက္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ မွ
လာေသာ ကားတို ့ေတာင္ ေကာင္းစြာ မၿမင္ရတတ္ေပ။ ယၡဳ မိုးတြင္းကာလ၊ ည က မိုးတို ့ရြာ ထား၍ ေၿမသားတို ့
သိပ္ေနၿပီး ဖံုတို ့ကြယ္ေပ်ာက္ေနပါသည္။

ၿမိဳ ႔ထြက္လမ္းတေလွ်ာက္၊ လမ္းကက်ဥ္း၊ ႏြားလွည္း၊ဆိုကၠား၊ ကားေပါင္းစံု ႏွင္ ့ ၾကက္၊ဝက္၊ေခြး တို ့ေၾကာင္ ့
တစ္လမ္းလံုး အရွိန္ေကာင္းေကာင္းၿဖင္ ့မေမာင္းခဲ ့ရသေလာက္ အေဝးေၿပး လမ္းမၾကီး ကို စ တက္ၿပီ ဆိုသည္
ႏွင္ ့ အင္ဂ်င္သံ တဗ်င္းဗ်င္းႏွင္ ့ မီခိုး မဲေအာင္ နင္း ေမာင္းပါေတာ ့သည္။

ဒီတစ္ေခါက္ တရိပ္ရိပ္ က်န္ခဲ ့ေသာ ေတာေတာင္ ရႈခင္းတို ့ကို ၾကည္ ့ရသည္မွာ ပို၍ အသက္ဝင္သလို ၿဖစ္ေန
ပါေတာ ့သည္။ ဘာေၾကာင္ ့ဆို အၿပင္ ေငးၾကည္ ့မိတိုင္း မေဟသီ ့ မ်က္ႏွာေလးကို ေနာက္ခံထား၍ ေတာအလွ
ရႈခင္းတို ့ကို ၾကည္ ့ေနရလို ့ပါ။ တစ္ေယာက္ႏွင္ ့တစ္ေယာက္ေတာ ့ တစ္လမ္းလံုး ဆုပ္ကိုင္ လာခဲ ့မိေသာ လက္
တို ့ မလႊတ္ခဲ ့မိေတာ ့။ သတိရလို ့ ၾကည္ ့မိတိုင္း ႏွစ္ေယာက္သား ၿပံဳးရယ္ ေနမိၾကပါသည္။

" ေပါက္ေတာ ေရာက္ၿပီေနာ..... "ဟု စပယ္ယာ ေအာ္လိုက္ သံေၾကာင္ ့ ခရီးသည္ ေတြ တိုးတိုး၊ေခြ ့ေခြ ့ ၿဖင္ ့
ေနာက္ ေပါက္ဖက္ ေက်ာ္ထြက္ ကုန္ၾကေတာ ့သည္။ မေဟ သီ ကေတာ ့ မိန္းခေလးအုပ္ႏွင္ ့ ပါသြားေပမဲ ့
ကြ်န္ေတာ္ကေတာ ့ ၿပသနာ တက္ေတာ ့သည္။
ၿဖစ္ပံုက... သူမ်ားေတြလို၊ အမ်ိဳးသမီး မ်ားလို ေတာစပ္၊ၿခံဳစပ္ တြင္ ပုဆိုးေလး ကို သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ကပ္တင္ၿပီး
ေသေသသပ္သပ္ ေဆာင္ ့ေၾကာင္ ့ထိုင္မသြားတတ္ေတာ ့အားကိုးတၾကီးႏွင္ ့သြားခ်င္သည္ ့ဆီး ကိုစိတ္ရွည္ရွည္
ေလး ထားၿပီး အပင္ၾကီးကို ရွာရင္းႏွင္ ့ ကားႏွင္ ့ ခပ္ေဝးေဝး အထိ ေရာက္သြား ေတာ ့သည္။
စိတ္တိုင္းက်သည္ ့ ကုကၠိဳလ္ ပင္ၾကီး တစ္ပင္ ကို ေတြ ႔ေတာ ့ အားတက္သြားမိၿပီး ရုကၡစိုးကို ခြင္ ့ေတာင္း ၿပီး ဆီး သြားေတာ ့မည္ဟု စိတ္ကူးေလးႏွင္ ့ စိတ္ေလွ်ာ႔ လိုက္ရုံ ရွိေသး " ပြမ္... " ကနဲ ကိုၾကိဳင္ က ဟြန္း တီးလိုက္ပါ
ေတာ ့သည္။ လိုေနေသးေသာတစ္ေယာက္ၿဖစ္သည္ ့ ကြ်န္ေတာ္ ့ကို ပါ။ သူတို ့ ထြက္ေတာ ့မည္ ေလ။
ေရာ... ခက္ၿပီ။
အၿမန္ ပဲ သူတို ့ ကားကိုကြယ္ရန္ အပင္တဖက္ကို ကပ္ၿပီး အသာေလး လွည္ ့၍ ပုဆိုးကို မ ၿပီး ကိစၥ ကို ရွင္းလိုက္
ေတာ ့မည္ဟု ၿပင္လိုက္ခါမွပဲ လမ္းတစ္ဖက္က ဆင္းလာသည္ ့ကားႏွင္ ့ ပက္ပင္းၾကီး တိုးပါေတာ ့သည္။
ကြ်န္ေတာ္ ့ အၿဖစ္က မေဟသီ လဲ မကယ္ႏိူင္ေတာ ့၊ အင္း.. ၿဖစ္သမွ် အေၾကာင္းေပါ ့ေလ.. ဟု၊ စိတ္ကို ေလွ်ာ ့
လိုက္ရပါေတာ ့သည္။

ကားၿပန္ထြက္ေတာ ့ မေဟသီက ကြ်န္ေတာ္ ့အၿဖစ္ ကိုၾကည္ ့ၿပီး အေထာ မသတ္ႏိူင္ေအာင္ ရယ္ေနပါေတာ ့
သည္။ " ကိုယ္.. ေတာထဲ မွာ ဘယ္လို သြားလဲ..ဟင္.." သူ ရယ္ရင္းက ကြ်န္ေတာ္ ့ကို ေမးလာေတာ ့ "ေဟ ့...
အိုင္..ကေတာ ့ တစ္ေတာလံုးမွာရွိတဲ ့ ရုကၡစိုးၾကီးေတြနဲ ့ ေဘာ္ေဘာ္ ေတြၿဖစ္ေနၿပီ၊ အိုင္..ခ်ီတက္လာၿပီဆိုရင္
သူ တို ့မ်က္ႏွာလႊဲေနၿပီေလ.. ဟဲ..ဟဲ.." လို ့ ၿပန္ေၿဖလို ့အဆံုးပဲ သူ ့ ဗိုက္ေၾကာ လိမ္အံုးမည္ ့ ၿပဳတ္တူ လက္
ကေလး ထိုးဝင္လာတာကို လွစ္ ကနဲ သိလိုက္၍ ဖမ္း ဆုပ္ရင္း ဘရိတ္အုပ္လိုက္ရပါသည္။

"ယံုပါတယ္ေနာ္.. အကို.. အေမ ေခၚလို ့ ခိုင္ ့တို ့ဆီ စ လာတဲ ့ေန ့က အိမ္သာတက္ခ်င္တာကို အိမ္မွာ မတက္ပဲ
ပန္းပဲတန္း ကေန ဟိုး.. တာကေလး အထိ အေရာက္ၿပန္ၿပီး တက္တာေလ၊ ထြက္ မက်တာကံေကာင္း.."
"ေဟ ့..ဒါ ကေတာ ့.. ဒို ့ ဖင္ က ၿမင္ ့ၿမတ္တာကိုး.." ဟု သူ ့ကို ၿပန္ေၿပာမိသည္ ့အခါတြင္ေတာ ့ သူ ့ရဲ ့ ၿပဳတ္တူ
လက္ ကေလးကို ကြ်န္ေတာ္ မလြတ္ႏိူင္ေတာ ့ပါ။ ပူ လိုက္တာဗ်ာ၊ သူ ့ ရဲ ့ လိမ္ ခ်က္က၊ ဆီး သာမသြားခဲ ့ရရင္
ကားေပၚ တြင္ပဲ ထြက္က် သြားႏိူင္ပါသည္ လို ့..။

အုပ္ရွစ္ပင္ လမ္းဆံု ေရာက္ေတာ ့ ကားခဏ နားပါသည္။ ပူ လာေသာ အင္ဂ်င္ကို အေအးခံ ရန္ႏွင္ ့ လမ္းစံုမွ
လူ ထပ္ေခၚ ႏိူင္ရန္ပါ။ ကြ်န္ေတာ္ တို ့လဲ အေညာင္း အညာဆန္ ့ႏိူင္ရန္ ကားေအာက္ ဆင္း ရေတာ ့သည္။
ကားေနာက္ ေၿခနင္း က သိပ္ၿမင္ ့လြန္းေတာ ့ မေဟသီ ့ကို ဂ်ိဳင္းေအာက္မွ ခေလး တစ္ေယာက္လို ေဖးမ၍
ေအာက္ကို ကူခ် ေပးရပါသည္။ ႏြား ေရကူးသည္ ့ မ်က္ႏွာ ႏွင္ ့ေပါ ့ေလ..။

အုပ္ရွစ္ပင္ လမ္းဆံုက ၿမန္ေအာင္၊ ၾကံခင္း၊ ရခိုင္ ရိုးမ တို ့ကို အသီးသီး ခြဲ ထြက္ သြားသည္ ့ လမ္းဆံုၿဖစ္ပါသည္။
အဲဒီက ထမင္းဆိုင္တို ့တြင္ ေတာတြင္းသား၊ ေတာေကာင္ အစံု ရ တတ္ပါသည္။ လမ္းေဖာက္ အဖြဲ ့မွ လမ္း
ေဖာက္လုပ္သားတို ့ အေၿခခ်၊ ဖြင္ ့လွစ္ ထားေသာ ဆိုင္ၿဖစ္ပါသည္။
တစ္ေယာက္ထဲ သြားလာခဲ ့စဥ္က ပါးစပ္ သရမ္း၍ အစံုစား၊ အစံု ေသာက္ခဲ ့ မိေသာ္လည္း အခုေတာ ့ မေဟသီ ့
ေၾကာင္ ့ အစံု မသရမ္းၿဖစ္ေတာ ့ပဲ သူ အပင္ပန္းခံ ခ်က္ခဲ ့ေသာ ထမင္းဂ်ိဳင္ ့ၾကီးပဲ ဖြင္ ့ၿဖစ္ပါေတာ ့သည္။
ငါးခူေၾကာ္ႏွပ္ဗ်ာ၊ သရက္သီးသုပ္ဗ်ာ၊ ေနာက္ ပုဇြန္ေခ်ာက္ ႏိူင္းၿခင္းနဲ ့ လၻက္ သုပ္ဗ်ာ။
ဘာ..ေတာတြင္းစာ..လဲ၊ လိုပါဘူးေနာ္လို ့...။
အခ်စ္ႏွင္ ့ ခရီးသြားေနတာေလ..။ ေရ ေလး ေသာက္တာေတာင္ ခ်ိဳေနတာေလ..၊ကြ်န္ေတာ္ ့ ပါးစပ္ၾကီးက..ပါ။

ဆင္တဲ ဇက္ဆိပ္ ေရာက္ေတာ ့ ေန ့လည္ ဆယ္ ့ႏွစ္နာရီ ထိုးၿပီ။
ဇက္က တစ္နာရီခြဲမွ ေရာက္ မည္ဆိုေသာေၾကာင္ ့ ကားေတြ အားလံုး သူ ့စုရပ္ႏွင္ ့သူ ထိုးဆိုက္ အနားယူကုန္
ၾကေတာ ့သည္။ (အျဖဴေလး)

က်ေနာ္ ေရနံအလုပ္သမား ဘ၀ (၄)

ၿပည္ ဖက္ကမ္းေရာက္ေတာ ့ ညေန ေလးနာရီ ထိုးၿပီ။
ကူးတို ့ဇက္က တစ္နာရီ ေနာက္က်၍ ႏွစ္နာရီခြဲမွ ၿပန္ဝင္လာေသာေၾကာင္ ့ၿဖစ္သည္။ စံုစမ္းၾကည္ ့ေတာ ့
စစ္ ေခ်ာ ပါသြားေသာေၾကာင္ ့ ဟု သိရသည္။ ခရီး သည္ေတြကေတာ ့ ၿမစ္ၿပင္ က်ယ္က်ယ္ၾကီးကို ၾကည္ ့၍
စိတ္ပ်က္ညီးညဴ တစ္ေယာက္၊တစ္ေပါက္ေၿပာေနၾကေသာ္လည္း မေဟသီ တစ္ေယာက္ကေတာ ့ ၿမစ္ၿပင္ၾကီး
ကိုပဲ ၾကည္ ့မဝၿဖစ္ေနၿပန္ပါသည္။ ႏီုး ဦးထုပ္ အဝိုင္းၾကီးကိုေဆာင္းၿပီး၊ ေနကာမ်က္မွန္ၾကီး တဝင္းဝင္းႏွင္ ့
လည္ပင္းမွ ပတ္ထားေသာ မာဖလာ သဘက္ ကေလးကလဲ ေလအဟုန္္မွာ တလြင္ ့လြင္ ့ ဆိုေတာ ့ သူ ့ကိုယ္
သူ ရုပ္ရွင္ပဲ ရိုက္ေနသလိုလို။ ကြ်န္ေတာ္လည္း ခံတြင္းခ်င္လာေသာေၾကာင္ ့ စြန္ပ်ံ ေဆးေပါ ့လိပ္ကို ထုပ္၍
မီးညိွၿပီး အဆုပ္တြင္း သို ့ တအား ဖြာရိႈက္သြင္းပစ္လိုက္မိယင္း တေရြ ့ေရြ ့ ေဝးက်န္ေနခဲ ့ေသာ ဆင္တဲ ကမ္းနား
ဖက္ကို ၿပန္ေငး ၾကည္ ့ေနမိပါသည္။

ယၡဳ ဇက္ ႏွင္ ့ မဆန္ ့ေသာေၾကာင္ ့ က်န္ခဲ ့ ရွာေသာ ယာဥ္ၾကီး၊ငယ္မ်ိဳးစံုကို ခပ္ၿပၿပ သာၿမင္ေနရေတာ ့သည္။
ကူးတို ့ ဇက္တို ့၏ ဦးစားေပး အစီအစဥ္အရ ခရီးသည္ယာဥ္၊စစ္၊ရဲ၊ဌာန ဆိုင္ရာ စသည္ၿဖင္ ့ အစဥ္လိုက္ ဦးစား
ေပးေလ ့ရွိေသာေၾကာင္ ့ တစ္ခါတေလမွ လာတတ္ေသာ ကားမ်ားကေတာ ့ ေတာ္ေတာ္ေလး ကသီလင္တ ၿဖစ္
တတ္ပါသည္။ အဲ... စစ္ေခ်ာေဟ ့.. ဆိုလွ်င္ေတာ ့ အားလံုး အေလးၿပဳ က်န္ခဲ ့ေပေတာ ့။

ညေန ေလးနာရီခြဲ ေလာက္ေရာက္ေတာ ့ မွ ၿပည္ ဆိပ္ကမ္းကို လွန္း ၿမင္ရပါေတာ ့သည္။
ဟသၤာတ မွ ၿပည္သို ့ ပုသိန္၊မံုရြာ လမ္းမၾကီးအတိုင္း ေမာင္းခဲ ့ရေသာ ၾကာခ်ိန္နီးပါးမွ် ၾကာေညာင္းတတ္လြန္း
ေသာ သည္ ဇက္ကူး ခရီး က နဝေဒး တံတား ၾကီး၊မၿပီးခင္ကေတာ ့ အေတာ္ပဲ ပ်င္းရိ စိတ္ပ်က္ဖြယ္ အလြန္
ေကာင္းခဲ ့တာ အမွန္ပါ။

အေဝးေၿပးဂိတ္ေရာက္ေတာ ့ ေအာင္လံ ကားကို ခ်ိန္းရပါေတာ ့သည္။
မေဟသီက သူ ့ေသတၱာၾကီးထဲမွ မီးေသြးမီးဖိုၾကီး ကြဲမွာ စိုးၿပီး စပယ္ယာ တို ့ကို ေတာင္းေတာင္းပန္ပန္ပဲ ေၿပာ
ေနရွာပါသည္။ ဝန္စည္၊စလယ္ အၿပည္ ့ ႏွင္ ့ ခရီး သြားတတ္လြန္းေသာ ကြ်န္ေတာ္တို ့ၿမန္မာ၊လူမ်ိဳး တို ့၏
အပို ဒုကၡ မ်ားပါေလ။ လမ္းမွာပဲ ဆင္းမွာၿဖစ္ေသာေၾကာင္ ့ အလြယ္တကူ၊ ခ်လို ့ ရမည္ ့ အေပါက္ဝ တြင္ပဲ ထား
ဖို ့ စပယ္ယာကို ေၿပာေတာ ့ မေဟသီႏွင္ ့ စကားေၿပာရပါေတာ ့သည္။

ေသတၱာၾကီးေတြေၾကာင္ ့ပဲ ၾကည္ႏူး မႈေတြႏွင္ ့ စခဲ ့ရသည္ ့ တူႏွစ္ကိုယ္ခ၇ီး၏ ေစ်းဦးေပါက္ မၾကည္ႏူးရၿခင္း
ၿဖစ္ပါေတာ ့သည္။ ၿပည္ အဝင္ေနာက္က်ခဲ ့ေသာေၾကာင္ ့" ၿပရည္" အစမ္းတြင္း မွ ေစ်းဝယ္တက္လာသည္ ့ကား
ကို ကြ်န္ေတာ္ မမွီ ေတာ ့ပါေလ။ ထို ့ေၾကာင္ ့ ၿမစ္နားဘို ့လယ္ ရြာ လမ္းေဘးမွာပဲ ကြ်န္ေတာ္တို ့ ဆင္းရေတာ ့
မွာၿဖစ္သည္။

ၿပည္ မွ ထြက္၍ "စကားေထာင္ကိုးေကြ ့" ကိုေက်ာ္လာၿပီး၊ ဗြက္ၾကီး တံတားကို ေရာက္လာေတာ ့ ဧရာဝတီၿမစ္
ၾကီး၏ အေနာက္ဖက္ ရွိ မိႈင္းၿပၿပ၊ ေတာင္တန္းတို ့ ထိပ္တြင္ ေနလံုး နီနီၾကီးက ေမးတင္၍ အနားယူေတာ ့ဖို ့ၿပင္
ေနပါၿပီ။ မေဟသီက ကြ်န္ေတာ္ ့ကို ၾကည္ ့ၿပီး ေမးေငါ ့လာပါေတာ ့သည္။ မေရာက္ ေသးဘူးလားေပါ ့..။

လမ္း ၏ ဘယ္ဖက္ခ်မ္းရွိ တသြင္သြင္၊ တညိမ္ ့ညိမ္ ့ ႏွင္ ့ ေနကုန္ေအာင္ စီးဆင္းခဲ ့ေသာ ၿမစ္ၾကီးက ကားလမ္း
ႏွင္ ့ နီးလာလိုက္၊ ေဂ်ာက္ ကမၻားေအာက္ေတြကို ေရာက္သြားလိုက္၊ ကမ္းႏွင္ ့ ခပ္ပ်ပ် သာၿမင္ေနရေသာ အေဝး
ဆီကို တၿဖည္းၿဖည္း ေရာက္သြားလိုက္ ႏွင္ ့ ေၿမြ လိမ္၊ေၿမြေကာက္ ကုန္းတက္၊ကုန္းဆင္း ေပါမ်ားေသာ
လမ္းက်ဥ္းက်ဥ္းေလးအတိုင္း တေရြ ့ေရြ ့ ေမာင္းလာေသာ ကြ်န္ေတာ္ တို ့၏ ၿပည္၊ေအာင္လံ ကန္တာ ကား
ေလးသည္ အေမွာင္ထု ၾကီး အတြင္းသို ့ တၿဖည္းၿဖည္း ဝင္ေရာက္လာေတာ ့ မေဟသီ က
ကြ်န္ေတာ္ ့လက္ကို ခပ္ဖြဖြေလး လာဆုပ္ကိုင္ ရွာပါေတာ ့သည္။

သူ ့လက္ေတြ ေခြ်းစ တို ့ၿဖင္ ့ ေႏြး ေတးေတး ၿဖစ္ေနပါၿပီ။
သူ ့ေဂါင္း ေလးကို အသာပဲ ငဲ ့၍ ကြ်န္ေတာ္ ့ ပုခံုး ေပၚသို ့ ေမွး ေပးလိုက္မိပါသည္။
“ ကဲ.... ဘို ့လယ ္ဆင္း မဲ ့ သူမ်ား.. ၿပင္ထားမယ္ေနာ...... ” စပယ္ယာ၏ ေအာ္သံ ၾကားေတာ ့မွ သူ ေဂါင္းေထာင္
ထ ၾကည္ ့ေတာ ့သည္။ စပယ္ယာေလးႏွင္ ့ ကြ်န္ေတာ္ ေသတၱာၾကီးေတြကို လမ္းမၾကီးေပၚမွ လမ္းေဘး လွည္း
လမ္းေၾကာင္း ေပၚသို ့ မ ခ် လိုက္ပါသည္။

ေမွာင္ စ ပ်ိဳးသည္ ့ တကယ္ ့ေတာ၏ ရႈ ့ ခင္းပါပဲ။
ပုစင္း ရင္ကြဲ တို ့၏ အခ်က္က်က် ေအာ္မည္သံ တို ့သာ အေမွာင္ ထုကို ၾကီး စိုးေနပါၿပီ။
စပယ္ယာ ေလးက ကြ်န္ေတာ္ တို ့ကို ႏူတ္ဆက္ၿပီး ကားေပၚ ခုန္တက္ သြားေတာ ့ ကားက မီးခိုးတို ့မဲေအာင္
တဗ်င္းဗ်င္း အသံႏွင္ ့ သူ ့ခရီး ကို ဆက္ထြက္သြားေတာ ့ လွည္းလမ္းေၾကာင္းေလးေပၚမွာ ကြ်န္ေတာ္ရယ္၊
မေဟသီရယ္၊ ေသတၱာၾကီး ႏွစ္လံုးရယ္၊ အဝတ္အိပ္ ႏွစ္လံုးရယ္ပဲ က်န္ခဲ ့ ပါေတာ ့သည္။

ဟိုး... အေဝး ၿမစ္ဖက္ရွိ“ ၿမစ္နား ဘို ့လယ္ ” ရြာေလး ဆီမွ တြံေတး သိန္းတန္ သီခ်င္းသံ သဲ ့သဲ ့ကိုေတာ ့ ေလ
အဟုန္အတိုင္း ၾကားေနရပါသည္။ မေဟသီ ့ မ်က္ႏွာေလးခပ္ငယ္ငယ္ကို ေမွာင္ ထဲတြင္ မၾကည္ ့ပဲ ကြ်န္ေတာ္
ၿမင္ေနရေတာ ့ စိတ္တို ့ မေကာင္းၿဖစ္မိေပမဲ ့ သူ ့ကို ထားခဲ ့ၿပီး ရြာက လူ သြားေခၚဘို ့ကလဲ မၿဖစ္၊ သူ ့ကို ရြာကို
လႊတ္ၿပီး အေၾကာင္းၾကားခိုင္းဘို ့ကလဲ မၿဖစ္။ အင္း ခက္ေတာ ့ေနၿပီ...ဟု။ ကြ်န္ေတာ္လည္း ၾကံရာမရ ၿဖစ္လာၿပီး
စြန္ပ်ံ ေဆးလိပ္ကို ထုပ္၍ ဖြာရိႈက္လိုက္ၿဖစ္ေတာ ့သည္။ ၾကားလိုက္ ရသည္ ့ တြံေတး သိန္းတံ သီခ်င္းကေတာ ့
“ ေစာင္း သံ တိတ္မွ... အိပ္ပါလားကြယ္..” တဲ ့..။
ကြ်န္ေတာ္ ့ မွာေတာ ့ ေဆာင္းကို တီးဘို ့ ေနေနသာသာ ဟန္ ကိုယ္ ့ဘို ့ အေနႏွင္ ့ ေမွာင္ထဲမွာ ၿခင္ေတြ တဖုန္း
ဖုန္း ရိုက္ေနေသာ ကြ်န္ေတာ္ ့မေဟသီ ကို ဘယ္လို အားေပးရမွန္းကို မသိႏိူင္ေတာ ့ပါလို ့....။ (အျဖဴေလး)

က်ေနာ္ ေရနံအလုပ္သမား ဘ၀ (၅)

ကားလမ္း တစ္ဖက္ရွိ ဝါးရံု ေတာၾကီး ဆီ လယ္ကြင္းၿပင္တေလွ်ာက္ ၿဖတ္သန္း တိုက္ခတ္လာေနေသာ ေလ
ၿပင္းတို ့ အတင္းတိုးဝင္ေနေသာေၾကာင္ ့ တေဝါေဝါ ေလတို းသံၾကီးက မနားတန္း ေအာ္ၿမည္ေနေသာ ပုစဥ္း
ရင္ကြဲ အသံ တို ့ကို ဖံုးလႊမ္းေအာင္ၾကိဳးစား ေနသလို ၿဖစ္ေနပါသည္။

မေဟသီက သူ ့ယိုးဒယားၿခင္းေတာင္းထဲမွာ အသင္ ့ထည္ ့လာေသာ လက္ႏိွပ္ဓါတ္မီး(ေဒသအေခၚ..ဒုတ္မီး) ကို
ႏိူက္ယူေနေတာ ့သည္။ ငါးၾကင္းကြက္သို ့ေသာ မီးခိုးေရာင္ တိမ္တိုက္တို ့က ၿပဴတစ္တစ္ ၿဖစ္ေနေသာ လ ေလး
ကို တၿဖည္းၿဖည္း ထပ္မံ ဖုန္းလႊမ္း လို ့လာေနပါသည္။

ကားလမ္းမၾကီးႏွင္ ့ အၿပိဳင္ ေရွ ့တူရႈ ့ရွိ လွည္းလမ္းေၾကာင္း အဆံုးကို ေငးၾကည္ ့ မိေနတံုး မီးနီ ရဲရဲကေလး
တစ္ပြင္ ့က ရဲကနဲ ပြင္ ့လာလိုက္၊ ေပ်ာက္သြားလိုက္ႏွင္ ့ တၿဖည္းၿဖည္း နီးလာသလို ခံစား ရမိေတာ ့ မေဟသီက
ဒုတ္မီးကေလး ကိုင္ရင္း ကြ်န္ေတာ္ ့ အနား တိုးကပ္လာေတာ ့သည္။

ကြ်န္ေတာ္လဲ သူ ့လက္ကို ဖမ္းဆုပ္လိုက္ရင္း ကိုက္ထားသည္ ့ စြန္ပ်ံ ေဆးလိပ္ကို ထပ္ဖြာလိုက္မိေပမဲ ့ မီးက
ေသေနၿပန္ပါသည္။

ထိုစဥ္.. ေအာင္လံဖက္မွ ဆင္းလာေသာ ကုန္ကားၾကီး တစ္စီး၏ မီးေရာင္ႏွင္ ့ ေစာေစာက ေနရာကိုပဲ ၿပန္ၾကည္ ့
မိေတာ ့မွ ႏြားလွည္း တစ္စီးၿဖစ္ေနတာကို ေတြ ့ရေတာ ့သည္။ ေလအၿငိမ္ကေလးတြင္မွ ႏြားလွည္း၏ ခေလာက္
သံ၊ ၿခဴ သံ တို ့ကို တၿဖည္းၿဖည္းၾကားလာရပါေတာ ့သည္။သည္ေတာ ့မွ မေဟသီ လကားလမ္း တစ္ဖက္ရွိ ဝါးရံု ေတာၾကီး ဆီ လယ္ကြင္းၿပင္တေလွ်ာက္ ၿဖတ္သန္း တိုက္ခတ္လာေနေသာ ေလ
ၿပင္းတို ့ အတင္းတိုးဝင္ေနေသာေၾကာင္ ့ တေဝါေဝါ ေလတို းသံၾကီးက မနားတန္း ေအာ္ၿမည္ေနေသာ ပုစဥ္း
ရင္ကြဲ အသံ တို ့ကို ဖံုးလႊမ္းေအာင္ၾကိဳးစား ေနသလို ၿဖစ္ေနပါသည္။

မေဟသီက သူ ့ယိုးဒယားၿခင္းေတာင္းထဲမွာ အသင္ ့ထည္ ့လာေသာ လက္ႏိွပ္ဓါတ္မီး(ေဒသအေခၚ..ဒုတ္မီး) ကို
ႏိူက္ယူေနေတာ ့သည္။ ငါးၾကင္းကြက္သို ့ေသာ မီးခိုးေရာင္ တိမ္တိုက္တို ့က ၿပဴတစ္တစ္ ၿဖစ္ေနေသာ လ ေလး
ကို တၿဖည္းၿဖည္း ထပ္မံ ဖုန္းလႊမ္း လို ့လာေနပါသည္။

ကားလမ္းမၾကီးႏွင္ ့ အၿပိဳင္ ေရွ ့တူရႈ ့ရွိ လွည္းလမ္းေၾကာင္း အဆံုးကို ေငးၾကည္ ့ မိေနတံုး မီးနီ ရဲရဲကေလး
တစ္ပြင္ ့က ရဲကနဲ ပြင္ ့လာလိုက္၊ ေပ်ာက္သြားလိုက္ႏွင္ ့ တၿဖည္းၿဖည္း နီးလာသလို ခံစား ရမိေတာ ့ မေဟသီက
ဒုတ္မီးကေလး ကိုင္ရင္း ကြ်န္ေတာ္ ့ အနား တိုးကပ္လာေတာ ့သည္။

ကြ်န္ေတာ္လဲ သူ ့လက္ကို ဖမ္းဆုပ္လိုက္ရင္း ကိုက္ထားသည္ ့ စြန္ပ်ံ ေဆးလိပ္ကို ထပ္ဖြာလိုက္မိေပမဲ ့ မီးက
ေသေနၿပန္ပါသည္။

ထိုစဥ္.. ေအာင္လံဖက္မွ ဆင္းလာေသာ ကုန္ကားၾကီး တစ္စီး၏ မီးေရာင္ႏွင္ ့ ေစာေစာက ေနရာကိုပဲ ၿပန္ၾကည္ ့
မိေတာ ့မွ ႏြားလွည္း တစ္စီးၿဖစ္ေနတာကို ေတြ ့ရေတာ ့သည္။ ေလအၿငိမ္ကေလးတြင္မွ ႏြားလွည္း၏ ခေလာက္
သံ၊ ၿခဴ သံ တို ့ကို တၿဖည္းၿဖည္းၾကားလာရပါေတာ ့သည္။သည္ေတာ ့မွ မေဟသီ လဲ ၿပံဳးေတာ္မူပါေတာ ့သည္။

ေတာနယ္တို ့ရွိ တခ်ိဳ ့ေသာ ႏြား တို ့သည္ ကိုင္းသိမ္း၊လည္သိမ္း ၿပန္လာတိုင္း တေနကုန္ ႏြားလိုပဲ ခိုင္းလာ
ေသာ သူ ့သခင္က လွည္းေပၚတြင္ ပင္ပင္ပန္းပန္း အိပ္ေပ်ာ္လာတတ္ေသာ္လည္း ရထားလမ္းေတြ၊ ကားလမ္း
ေတြ ကို ေဘးကင္းစြာပဲ အလီလီ ေက်ာ္ၿဖတ္၍ အိမ္အေရာက္ လွည္းကို ဆြဲ ၿပန္တတ္ေလ ့ရွိသည္ကို ေရနံ
ဝန္ထမ္း ဘဝ ႏွင္ ့ပင္ ကြ်န္ေတာ္ အၾကိမ္ၾကိမ္ ေတြ ့ဘူးခဲ ့ပါသည္။

ယၡဳ ေတြ ့ရေသာႏြားလွည္းက ေဆးလိပ္မီး တရဲရဲ ၿဖစ္ေနေသာေၾကာင္ ့ လွည္းဆရာေတာ ့ႏိူးႏိူးၾကားၾကား ႏွင္ ့
မီး နီ မွား မၿဖတ္ကူးမိေအာင္ ကိုယ္တိုင္ပဲ ေမာင္းလာတာ ၿဖစ္မွာေပါ ့.. ဟု ေၿပာလိုက္ေတာ ့မွ ေမွာင္ထဲမွာပဲ
ပထမဆံုး ရယ္လိုက္ေသာ မေဟသီ ့ အသံ ကို ၾကားရပါေတာ ့သည္။

..............................................................................................................................................

ဝါး တၿပန္ေလာက္ လွည္း ေရာက္လာေတာ ့မွ ေသေသခ်ာခ်ာ ၾကည္ ့ၿဖစ္ ပါေတာ ့သည္။
ေၿပာင္းဖူးဖက္ ေဆးလိပ္ၾကီးကို ပါးေစာင္တြင္ ကိုက္ခဲ ထားေသာ ၿမစ္နားဘို ့လယ္ရြာသား အိုပက္ၾကီး အီေရွာင္
ၿဖစ္ေနပါေတာ ့သည္။ သူက ေအာင္လံရွိ ေရႊႏွင္းဆီ ပြဲရံုမွ တရုပ္ သူေဌး ဦးလူဝၾကီး၏ ဒုတိယ မိန္းမ မွ ေမြးထား
ေသာ ေမြးခ်င္းထဲမွ ႏို ့ညွာ တစ္ေယာက္ ၿဖစ္ပါသည္။ူူ( အေမ ့ႏို ့ ကို ဒုတိယ တစ္ေယာက္ေမြးလာေသာေၾကာင္ ့
မဝ ပဲ အလွည္ ့ေပး၍ ညွာလိုက္ရၿခင္း၊ အလတ္ေကာင္ ေပါ ့ဗ်ာ။)

ႏို ့ညွာ တို ့က မ်ားေသာအားၿဖင္ ့ ဆိုးတာမ်ားတတ္ေတာ ့ အီေရွာင္ တစ္ေယာက္လဲ အလယ္လြန္၊အေပြးလြန္ၿပီး
ဘို ့လယ္သူေလးကို ဖခမည္းေတာ္ထက္ပိုခ်စ္ေလေတာ ့ ဖေအ တားသည္ ့ၾကားထဲက ဘို ့လည္ မွာပဲ တလည္
လည္ၿဖစ္ေနတာေၾကာင္ ့ သူ ့ကို သူ ့အေဖက အေမြၿပတ္စြန္ ့လႊတ္ ခဲ ့ၿခင္းၿဖစ္ပါ၏

အိုပက္ ဟု ဘာေၾကာင္ ့ တြင္၇ပါသနည္း ဆိုေသာ္.. ကြ်န္ေတာ္တို ့ ေရနံ အဖြဲ ့မွ ပိုလွ်ံ တတ္ေသာ ဒီဇာယ္၊
ဓါတ္ဆီ မ်ားကို ရသေလာက္၊ႏိူင္သေလာက္ ေကာက္ယူ သိုေလွာင္ တတ္လို ့ ၿဖစ္ပါသည္။

.................................................................................................................................................

“ ေဝး... အီေရွာင္... အိုပက္ၾကီး..”
“ကို ေရာင္းတာ... ၿပန္ လာၿပီလားဗ်.....” ကြ်န္ေတာ္က ေရနံ တြင္းတူး အဖြဲ ့တြင္ တစ္တြင္းလံုး မွာ တစ္ေယာက္
ထဲ သာရွိေသာ ဝယ္(လ္)တာ (welder) တစ္ေယာက္ၿဖစ္ပါသည္။ ပိုက္လံုး မ်ားကို ဝယ္လ္ဒင္ ေဆာ္သည္ ့အလုပ္
ကိုလုပ္သူၿဖစ္ပါသည္။ ဝယ္လ္တာ ကို ေတာသံ၊အရပ္သံႏွင္ ့ အလြယ္ပဲအေခၚမ်ားလာေတာ ့ ဝယ္တာ ၿဖစ္လာ
ၿပီး ဆီ ကိုေရာင္းတာ မ်ားလာေတာ ့ ေရာင္းတာ ၿဖစ္လာပါေတာ ့သည္လို ့..။
ဌာန ေပါင္းစံု ပိုလွ်ံ ဆီ ေတြကို ေရာင္းၾကေပမဲ ့ အင္ဂ်င္နီယာဌာနတြင္ တစ္ေယာက္ထဲရွိသူဆိုေတာ ့ လူသိလြယ္
ၿပီး လူသိမ်ားၿခင္းၿဖစ္ပါသည္။

“ ေဘးက.. အေမ လား၊အေဒၚ..လား ” အီေရွာင္က သိလွ်က္ႏွင္ ့ ေနာက္လာပါသည္။
“ညီမ ပါဗ်၊”
“ႏုိ ့.. ဘယ္လို ၿဖစ္တာတံုး ညၾကီး.. ဘယ္အခ်ိန္ရွိေနၿပီလဲဗ်၊ဝယ္တာ ေလး...”
“ဇက္ က ေခ်ာ.. မိသြားလို ့ဗ်ာ..၊ ေနာက္က် သြားတယ္၊ ေစ်းကားလဲ မမွီေတာ ့ဘူး”
“ဟုတ္တယ္..၊ ဖယ္ရီ ဘုတ္လဲ ခြာသြားၿပီ ခုေလာက္ဆို...”
သူက ေၿပာရင္း ကြ်န္ေတာ္ ကမ္းလိုက္ေသာ စြန္ပ်ံ ေဆးေပါ ့လိပ္ အသစ္ကို လွန္းယူရင္း သူ ့ ေၿပာင္းဖူးဖက္
ေဆးၿပင္းလိပ္ၾကီးကို ၿပန္ကမ္းလာပါသည္။
“ဟာ..မေသာက္ခ်င္ပါဘူး၊ ခင္ဗ်ားဟာၾကီးက ခ်ိဳရဲရဲၾကီး ”
“ ကဲ.. အဲ..ဒီက၊ အေဒၚ..အဲ..ၾကီးေဒၚ..၊ ကဲကဲ..အမ ေလး၊လွည္းေပၚတက္မယ္ေနာ္.. ေၿခေမွာင္ေနၿပီ၊အခုခ်ိန္ဆို
ရွည္ရွည္ေကာင္ေတြ.. ထြက္ေနၿပီ...” လို ့ အီေရွာင္ ေနာက္ေတာ ့ မေဟသီ ကြ်န္ေတာ္ ့နား အသာ ကပ္လာပါ
သည္။

အီေရွာင္ႏွင္ ့ ကြ်န္ေတာ္ ေသတၱာၾကီးႏွစ္လံုး၊ႏွင္ ့အဝတ္အိပ္ႏွစ္လံုး ကို လွည္းေပၚ မ တင္လိုက္ၿပီး မေဟသီ ့ကို
ေတာ ့ ကြ်န္ေတာ္ ဒုတိယ အၾကိမ္ ခ်ီ ၿပီး လွည္းေနာက္ကို တင္ရပါသည္။ အီေရွာင္ႏွင္ ့ ကြ်န္ေတာ္က လွည္းေရွ ့
မွာပါ။ သူ ့ ဆီမွ ႏွင္တံ ကို ယူလိုက္ေတာ ့.. အပိုေတြပါဗ်ာ..၊ဒီေကာင္ေတြ ဒီအတိုင္း လႊတ္ ထားလဲ သူတို ့အိမ္
သူတို ့ အေရာက္ၿပန္မွာပါဗ်။.. ဟု စြန္ပ်ံ ေဆးလိပ္ကို မီးညိွလိုက္ရင္းက သူၿပန္ေၿပာပါသည္။ မေဟသီက
ေစာေစာကေၿပာသည္ ့ ရွည္ရွည္ေကာင္ကို ေၾကာက္ၿပီး သူ ့ေၿခေထာက္ေတြ ေအာက္ကို တြဲေလာင္းခ်မထိုင္ရဲ
ေတာ ့ပဲ လွည္းေနာက္မွာ ခပ္ပံု ့ပံု ့၊ခပ္ၾကဳတ္ၾကဳတ္ေလး ထိုင္လွ်က္ပါလာေတာ ့သည္။

လ ၾကီးက မီခိုးေရာင္ တိမ္ေတာင္တိမ္္တိုက္ တို ့ မေဖာက္ထြင္းႏိူင္ေတာ ့ေဖ်ာ ့ေတာ ့ေတာ ့ လေရာင္ေလး
ေအာက္မွာပဲ ဧရာဝတီၿမစ္ၾကီး ေဘးတြင္ကပ္ရက္တည္ရွိေနေသာ ၿမစ္နားဘို ့လယ္ရြာေလးဆီသို ့ ကြ်န္ေတာ္
တို ့ ႏြားလွည္းေလးက လွည္းလမ္းေၾကာင္းေလးအတိုင္း တလႈပ္လႈပ္ႏွင္ ့ပဲ ခ်ီတက္လာခဲ ့ေတာ ့သည္။

ဝန္းက်င္တစ္ခုလံုး ၾကီးစိုးထားေသာ ပုစဥ္းရင္ကြဲ တို ့ေအာ္မည္ေနသံႏွင္ ့ ကြ်န္ေတာ္တို ့ လွည္းကေလး၏
ခေလာက္သံ၊ၿခဴ သံ တို ့က အၿပိဳင္ပဲ လြင္ ့ပ်ံ ထြက္ေပၚ ေနပါေတာ ့သည္။ ၿမစ္ၿပင္ဆီမွ ၿပန္ ့ၿပဴးေသာ လယ္ကြင္း
တေလွ်ာက္ကို အဟုန္ၿပင္းၿပင္းပြတ္တိုက္လာေသာ ေလႏုေအးတို ့က တစ္ခ်က္ခ်က္၊ အရိုးစိမ္ ့ ေအာင္ကို ေအး
လြန္းပါသည္။

စစ္ေခ်ာ မိခဲ ့ေသာ ကူးတို ့ဇက္ေၾကာင္ ့ အဆင္ ့ဆင္ ့ ေနာက္က်ခဲ ့ရၿပီး ၿပည္ေတာင္တန္းေရနံေၿမမွ ကြ်န္ေတာ္
တို ့ ၿပရည္ ေရနံ အစမ္းတြင္းအတြက္ လႊတ္ထားေသာေစ်းကားလဲ မမွီ၊ ၿမစ္နားဘို ့လယ္ တစ္ဖက္ကမ္း ၿပရည္
ဆိပ္ခံ မွ ေစ်းၾကိဳ ဖယ္ရီ ဘုတ္ လဲ မမွီ ၿဖစ္ခဲ ့ရေသာ ကြ်န္ေတာ္ႏွင္ ့မေဟသီတို ့၏ တူႏွစ္ကိုယ္ ခ်စ္ခရီး အစရဲ ့
အဆံုး ကေတာ ့ ေရာက္လာပါၿပီလို ့..။

ဘို ့လည္ရြာ ေရာက္မွ သူၾကီး အိမ္တြင္ ေရနံ အဖြဲ ့မွ တပ္ဆင္ထားေသာ V.H.F ( ၾကိဳးမဲ ့စကားေၿပာစက္ ) ၿဖင္ ့
တစ္ဖက္ကမ္း ၿပရည္ ForeShore(ဆိပ္ခံ၊ေဘာ္ယာ) ကို ဖယ္ရီ ဘုတ္ တစ္ေခါက္ၿပန္လႊတ္ေပးရန္ ေတာင္းဆို
ေတာ ့မည္ဟု စဥ္းစား မိပါသည္။

ရြာ ထဲ လွည္းဝင္လာေတာ ့ ေခြးတို ့ ထိုးေဟာင္ေတာ ့သည္။ လူစိမ္း ပါလာလို ့ပါ။
တစ္ရြာလံုး ကူဘိုတာ အင္ဂ်င္စက္သံ ညံေနပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို ့ေရနံ အဖြဲ ့၏ ေကာင္းမႈ ပါ။
ဘုရားလဲ မီးလင္းသည္။ ေဘာပြဲရံုလဲ မီးလင္းသည္။ အိမ္တိုင္းလဲ ေမွာင္မေနေတာ ့ပါ။

ေရနံ အဖြဲ ့ ကေတာ ့ ေရာက္ေလရာ ေနရာတိုင္း ေရနံေတာ ့ မထြက္ေသးေပမဲ ့ တစ္ရပ္ရြာ လံုးေတာ ့ ဝက္ဝက္
ကြဲ သြားေအာင္ေတာ ့ လင္းသြားတတ္ပါသည္လို ့။

က်ေနာ္ ေရနံအလုပ္သမား ဘ၀ (၆)

လွည္းကေလးက သူၾကီး အိမ္ေရွ ့ေရာက္လာေတာ ့ အီေရွာင္ က ထိုးရပ္ေပးလိုက္ပါသည္။
“ ဗ်ိဳ ့..သူၾကီး.. ဧည္ ့သည္ ေရာက္တယ္ဗ်ိဳး....” အီေရွာင္ ေအာ္လိုက္ေတာ ့ အိမ္ေပၚ မွ သူၾကီး က ၿပဴ တင္းေပါက္
မွ ေဂါင္းၿပဴ ထြက္လာၿပီး ငံု ့ၾကည္ ့ပါသည္။ သူၾကီးအိမ္ရွိ တီဗီမွ ည ရွစ္နာရီ သတင္း တီးလံုးသံကို ၾကားလိုက္
ရသည္။
“ ဟာ.. ေက်းဇူးရွင္ ေလး.. မင္းမလဲ အထုပ္အပိုးေတြနဲ ့ ဘယ္အခ်ိန္ရွိၿပီလဲကြ” သူၾကီးက ေၿပာတာပါ။
“ ထံုးစံ အတိုင္း ဇက္ေနာက္က်လို ့ေပါ ့ဗ်။ ဗိုလ္ သန္ ့ လာေသးလား” လွည္းေပၚကဆင္းလိုက္ရင္း ကြ်န္ေတာ္တို ့
ဌာနမႈး S.M.E ဦးသန္ ့ဇင္ ကိုေမးလိုက္မိပါသည္။ မလာဘူးကြ၊ ေစ်းကားၿပန္ထြက္ၿပီး ဖယ္ရီ ဘုတ္ မခြာခင္ေလး
ကေတာ ့ V.H.F တက္လာတယ္၊ မင္းပါမပါ လွန္းေမးတာပါ.. ဟု သူေၿပာပါသည္။
“ ဝယ္တာ ကေတာ္ေလးကေတာ ့ အေခ်ာသားပါလားဟရို ့... အိမ္ေပၚၾကြ ခဲ ့ပါအံုး ၊ အက်ရည္ေလးနဲ ့လဘက္
ရွိတယ္ေနာ္.. လာ..လာ.သမီးေလး ”သူၾကီး ကေတာ္ ေဒၚစံအုန္း က မေဟသီ ့ ကို လွန္းေၿပာရင္း အိမ္ေလွကား
ၾကီး အတိုင္း ဆင္းလာပါသည္။

ၿမစ္နားဘို ့လယ္ ရြာေလးက ဧရာဝတီ ၿမစ္ၾကီး ေဘး ကမ္းနဖူးေပၚတြင္ပဲ ရွိေသာေၾကာင္ ့ ရြာတန္းရွည္
တေလွ်ာက္ရွိ အိမ္အားလံုးက ေၿခတံရွည္ အိမ္မ်ားသာၿဖစ္ပါသည္။ အိမ္ေအာက္တြင္ေတာ ့ ႏြား တင္းကုတ္မ်ား
ထားေလ ့ရွိပါသည္။

ေဒၚစံအုန္း က သူ ့ ဝဖိုင္ ့ဖိုင္ ့ ကိုယ္ၾကီးကို မႏိူင္မနင္း ထိန္းရင္းပဲ ဆင္းလာေသာေၾကာင္ ့ ကြ်န္ေတာ္ႏွင္ ့မေဟသီ
အေၿပးသြား၍ ကူထိန္းေပးရပါသည္။

အိမ္ေပၚေရာက္ေရာက္ၿခင္းပဲ အခ်ိန္မၿဖဳန္းေတာ ့ပဲ တစ္ဖက္ကမ္း ၿပရည္ အစမ္းတြင္းရွိ ဗိုလ္သန္ ့ ဆီကို V.H.F
လွန္းတက္ရေတာ ့သည္။ R.O ဦးထြန္းၿမင္ ့ႏိူင္ႏွင္ ့ ေတြ ့ေတာ ့ ဗိုလ္သန္ ့တစ္ေယာက္ ေရလည္ေခါင္ေရာက္ေန
ေၾကာင္း( မူးေနတာကိုေၿပာတာပါ)၊ ကြ်န္ေတာ္ႏွင္ ့ လဲမည္ ့ ဥာဏ္ထြန္း ႏွင္ ့ၿဖစ္ေၾကာင္း ေၿပာၿပီး သူမွာထား
ေသာေၾကာင္ ့ ဖယ္ရီ ဘုတ္ ကို သူပဲ စက္ ႏွင္ ့ လွန္းတက္ေပးလိုက္မည္ ဟု ေၿပာေတာ ့မွ ကြ်န္ေတာ္လဲ
သက္ၿပင္း ခ် ၿဖစ္ေတာ ့သည္။

မေဟသီ ႏွင္ ့ သူၾကီး ဦးေရႊ တို ့ မိသားစုကေတာ ့ ရာသီကုန္၊ေလွာင္ကုန္ေတြအေၾကာင္း ေၿပာရင္း အဖြဲ ့က် ေန
ေတာ ့သည္။ အီေရွာင္၏ လွည္း ကမ္းနားဖက္က ၿပန္တက္လာရင္း ကြ်န္ေတာ္ ့ ကို လက္ၿပ ႏႈတ္ဆက္သြားသည္။
ပစၥည္းေတြ ဆိပ္ခံ ေပၚမွာ ထားခဲ ့ေၾကာင္း ပါ ေအာ္ေၿပာသြားပါသည္။ သူ ထြက္သြားၿပီး မၾကာမွီပဲ ေမွာင္မဲေန
ေသာကမ္းတစ္ဖက္ဆီမွ လက္ ကနဲ လွန္းေတာက္လိုက္ေသာ မီးေရာင္ကေလးကို လွစ္ ကနဲ ၿမင္လိုက္ရပါသည္။
ဖယ္ရီဘုတ္ ၿပန္တက္လာၿခင္းၿဖစ္ပါသည္။
..........................................................................................................................................

ဖယ္ရီဘုတ္ေပၚေရာက္ေတာ ့ စလင္ၾကီး ဦးေရဝိုင္း က “ ေဟ ့အေကာင္.. ေမာင္ေရာင္းတာ အရင္တစ္ေယာက္
တံုးကေတာ ့ အခုလို မိုးမခ်ဳပ္ပါဘူး” ဟု အခြ်န္ႏွင္ ့ စ ၿပီး မ ပါေတာ ့သည္။ မေဟသီက တစ္ခ်က္ေတာ ့ မ်က္ႏွာ
ပ်က္သလို ၿဖစ္သြားေပမဲ ့ သူတို ့ကို ၿပန္ၿပံဳးၿပလိုက္ပါသည္။ တစ္လမ္းလံုး သူ ့ကို ဟိုေရာက္ရင္ ဘယ္သူ ဘာ
ေၿပာေၿပာ မယံု ဘို ့ကို ၾကိဳတင္ၿပီး ဘိုကင္လုပ္ခဲ ့ရသည္ေလ။
ဘယ္လိုမွ မေဟသီ ့ ကို စ မရသည္ ့အဆံုးေတာ ့မွ ဦးေရဝိုင္း တို ့ အဖြဲ ့ လက္ေလွ်ာ ့သြားပါေတာ ့သည္။
သူတို ့မ်က္ႏွာေပးေတြကေတာ ့ ကြ်န္ေတာ္ ့ကို ဒီတစ္ခါလဲ မင္းႏိူင္ သြားၿပီေပါ ့ ဆိုသည္ ့ မ်က္ႏွာေပးမ်ားႏွင္ ့ပါ။

ၿမစ္ၿပင္တစ္ခုလံုး ေမွာင္မဲ ညိမ္ဆိပ္ ေန ေပမဲ ့ တုန္ခါ ေနေသာ ေမာ္ေတာ္ အင္ဂ်င္အသံႏွင္ ့ ေမာ္ေတာ္ဦးခြ်န္မွ
ထိုးခြဲေနေသာ ေရပြက္၊ေရယက္သံတို ့ကေတာ ့ ၿဖင္ ့ တခြင္လံုး လွ်ံၾကေနေတာ ့သည္။
လက္ယန္းတန္းကို မွီၿပီး ေရွ ့တူရႈ ့ရွိ အေမွာင္ထု တြင္ ၿငိမ္သက္စြာပဲ လဲေလ်ာင္းေနေသာ ေတာင္အထပ္ထပ္
ကို ေငးေနေသာ မေဟသီ ့ ပုခံုးေပၚသို ့ ကြ်န္ေတာ္ လက္ကေလး အသာတင္လိုက္မိပါသည္။
“ ဘယ္ ရည္းစား ကို အလြမ္း ဆံုးလဲ ” ဟု ေနာက္လိုက္ေတာ ့ သူ ဟက္ ကနဲ ရယ္ၿပီး ကြ်န္ေတာ္ ့ကို ဗိုက္ေၾကာ
လွန္းလိမ္ပါေတာ ့သည္။ ခပ္ဖြဖြ ပါ လို ့ ။

ၿမစ္ၿပင္ တေလွ်ာက္ လွ်ပ္တိုက္လာေသာ ေလႏုေအးတို ့က ကြ်န္ေတာ္တို ့ ႏွစ္ေယာက္ကို အတင္း တိုးေခြ ့ ၿဖတ္
ေက်ာ္ေနၾကပါသည္။ အၿမဲတန္း လတ္ဆတ္၊လန္းဆန္း ေနတတ္သည္ ့ ဧရာဝတီ ၿမစ္ေလ ကေလးပါ။
တၿဖည္းၿဖည္း နီးလာေနသည္ ့ ၿပရည္ အစမ္းတြင္း၏ ကမ္းနီ ForeShore မွ ဖြင္ ့ထားေသာ တြံေတး သိန္းတံ၏
သီခ်င္းက ေန နဲ ့ လ၊ေရႊ နဲ ့ၿမ တဲ ့။
..................................................................................................................................

ForeShore ကိုေရာက္ေတာ ့ ေရပန္ ့ေမာင္း ကိုၿမ တို ့ တစ္ဖြဲ ့လံုး သူတို ့ဗားတိုက္ ထဲမွ ထြက္ၾကိဳေနၾကပါသည္။
ကြ်န္ေတာ္ ့ကိုေတာ ့ မဟုတ္ပါ။ တစ္ခါဘူးမွ မၿမင္ဘူးေသးသည္ ့ ကြ်န္ေတာ္ ့ မေဟသီ ကိုပါ။ မေဟသီ ကလဲ
ခရီးပန္းလာေပမဲ ့ ပတ္ထားေသာ သဘက္ေလးႏွင္ ့ ႏွီး ဦးထုပ္ ဝိုင္းဝိုင္း ေလးေအာက္ရွိ မပ်က္ေသးေသာ
ပါးကြက္ အလွ ေလးႏွင္ ့ပါ။ ကြ်န္ေတာ္ ့ရင္ထဲ ၾကည္ႏူးေနသလိုလို၊ အူတို မိေနသလိုလို ေပါ ့ဗ်ာ။
ေသတၱာၾကီး ႏွစ္လံုးကလဲ သယ္ေပးမဲ ့သူ မ်ားလြန္းေတာ ့အေၿပဆင္၊အဆင္ေၿပ ေပါ ့။

ကမ္းနီ ForeShore မွ ၿပရည္ အစမ္းတြင္း ေရာက္သည္ အထိ ေတာင္ေပၚကို ေနာက္ထပ္ ခုႏွစ္မိုင္ တက္ရပါ
အံုးမည္။ ထို ခုႏွစ္မိုင္ ေဝးေသာ ၿပရည္ အစမ္းတြင္းရွိ တြင္းတူးစက္မ်ားႏွင္ ့ အလုပ္သမားေတြပါ သံုးဘို ့ဧရာဝတီ
ၿမစ္ေရကို ေရပန္ ့ေမာင္း ကိုၿမ တို ့အဖြဲ ့က ေရပန္ ့ေတြႏွင္ ့ သည္ ကမ္းနီ ရြာ ဆိပ္ခံ မွ ေတာက္ေလ်ွာက္ေမာင္း
တင္ေပးေနၿခင္းၿဖစ္ပါသည္။တြံေတး သိန္းတန္ ကို အလြန္ၾကိဳက္တတ္ေတာ ့လဲ ေရပန္ ့တို ့ မရပ္သလို တြံေတး
သိန္းတန္ သီခ်င္းကလဲ မရပ္တတ္ပါ။ ေခါင္မိုးေပၚ ေလာ္ ၾကီးတင္ၿမစ္ၿပင္ဖက္လွည္ ့၍ ဖြင္ ့ေနတတ္သည္မွာလဲ
သူ ့ ဝါသနာပါ။ အညာ ဆန္ ေလွေတြ၊ ေမာ္ေတာ္ ေတြ ၿဖတ္သြား လွ်င္လဲ ခုန္ေပါက္ၿမဴး တူး၊ပုဆိုးေတြ ပါေၿမွာက္
၍ ႏႈတ္ဆက္ တတ္ပါသည္။ သူတို ့ အဖြဲ ့က ေပ်ာ္ေပ်ာ္ ေနတတ္သည္ ့ လူေပ်ာ္မ်ား အဖြဲ ့ပါ။
ကြ်န္ေတာ္ကေရာ..တဲ ့၊
ပို၍ ေပ်ာ္ပါသည္။
မေဟသီ ပါလာလို ့ပါ။
................................................................................................................................

S.M.E ဦးသန္ ့ဇင္မွ WA fourwheel drive ကားၾကီး လႊတ္ေပးလိုက္၍ မေဟသီႏွင္ ့ ကြ်န္ေတာ္ ေဂါင္းခန္း
ကပဲ လိုက္ရပါေတာ ့သည္။ ေနာက္မွာ တြင္းသံုးဘို ့ ပိုက္လံုး ေတြပါ တင္ထားေတာ ့ ေတာေတာင္ထဲမွာ သည္
ကားေတြပဲ ဗိုလ္ ဆြဲေနေတာ ့သည္ေလ။ လမ္းမွ အၾကံဳလိုက္ ရြာသားေတြလဲ တက္ခ်င္သေလာက္ တက္ေပါ ့။

လမ္းက ေၿမညိွစက္ ၾကီးၿဖင္ ့ထိုးညိွ ထားေသာ ေၿမသားလမ္း၊ေၿမနီ လမ္းၿဖစ္ေသာေၾကာင္ ့ မာဇဒါ ဂ်စ္ ကဲ ့သို ့
ေသာ ကားေလး၊ ကားေပါ ့ မ်ားဆိုလွ်င္ သည္ မိုးတြင္းဝယ္ စလစ္ၿဖစ္ၿပီး လာရာလမ္းကိုၿပန္လွည္ ့ရင္လွည္ ့၊
သို ့ မဟုတ္ ကပ္ေနေသာ ေတာင္ နံရံ ေတြကို တစ္လမ္းလံုး နမ္းေနတတ္ပါသည္။

လမ္းတေလွ်ာက္ ကားေရွ ့မီးၾကီးေအာက္ ၿဖတ္ၿဖတ္ေၿပး တတ္ေသာ ရွဥ္ ့ ကေလးေတြ၊ ေၿမြ ကေလးေတြ၊ ဂ်ီ
ကေလး ေတြကို ေတြ ့ ေတြ ့ ေနရေတာ ့ မေဟသီက ကြ်န္ေတာ္ ့ လက္ကို တစ္ဖြဖြ ဆုပ္နယ္ေနရင္း တအံ ့တၾသ
ၿဖစ္ေနေတာ ့သည္။ ကားၾကီး၏ ဂီယာ ေတြ အကုန္ ထိုးၿပီး တအိအိ တက္ေနရေသာ ေတာင္ေတြရွိသလို၊ ဦးဆိုက္
ထိုးဆင္းရေသာ ဂံုး ဆင္းမ်ားကို ေတြ ့ရေတာ ့လဲ မေဟသီ တစ္ေယာက္ ရင္တို ့ တဖိုဖို ႏွင္ ့ေပါ ့။

ပုဆင္းရင္ကြဲသံေတြ၊ ေလတိုးသံေတြ ေတာ သံ ေတြသာ ဖံုးလႊမ္းေနသည္ ့ မိုက္ေမွာင္လြန္းေသာ သည္ေတာ
ၾကီးထဲမွာ ကြ်န္ေတာ္ တို ့ ေရနံ ကားၾကီးကေတာ ့ မီးခိုး တရဲရဲ ႏွင္ ့ ခရီးဆက္ ေကာင္းေနတံုး....။ (အျဖဴေလး)

က်ေနာ္ ေရနံအလုပ္သမား ဘ၀ (၇)

ဗားတိုက္( အလုပ္သမား၊ဝန္ထန္း အိပ္ေဆာင္ ) ဝင္း ကို ေရာက္ေတာ ့ လမ္းမီးတိုင္တို ့ ထိန္ထိန္ညီး ေအာင္
လင္းေနေပမဲ ့ တစ္ဝင္းလံုး အိပ္ေမာက် ေနၾက ၍ ညိမ္ဆိပ္ ေနပါၿပီ။ ေတာင္ကုန္း ေပၚ ရွိ အင္ဂ်င္နီယာ
ဗားတိုက္မွ S.M.E ဦးသန္ ့ဇင္တို ့ အိပ္ေဆာင္ေရွ ့ ဝါးကြပ္ပစ္ ဆီတြင္ မီးလႈံ ေနသည္ ့ မီးဖိုမွ မီးခိုးလံုး တစ္လူလူ ထိုးတက္ေနသည္ကို ယၡဳ အခ်ိန္ထိ ေတြ ့ေနရတံုးပင္။ ည ဆယ္နာရီ ထိုးေနေပမဲ ့ သူတို ့ အရွိန္ ေကာင္းတံုး ပါ။

ကြ်န္ေတာ္တို ့ကားၾကီးဝင္းထဲ ထိုးဆိုက္လိုက္လ်င္ပဲ သူတို ့ အရက္ဝိုင္းမွ ဒန္အိုးေတြ၊ပုလင္းေတြ၊ဇြန္းေတြေခါက္
လိုက္သံ တို ့က လက္ခုပ္သံ တို ့ႏွင္ ့ အတူပဲ ေရာၿပီး တစီစီ၊တညံညံ ထြက္လာပါေတာ ့သည္။ ဒီတစ္ခါေတာ ့
ကြ်န္ေတာ္ ့ကို ၾကိဳလိုက္တာပါ။

“ ေဟ ့အေကာင္.. ငေက်ာ္.. ေကာင္မေလး ပါလာ လားေဟ ့..” ဟု ဗိုလ္သန္ ့ၾကီး က မူးသံ ၾကီးႏွင္ ့ သူတို ့ကုန္း
ေပၚမွ တဝင္းလံုး ၾကားေအာင္ကို လွန္းေအာ္ပါေတာ ့သည္။ မေဟသီ က ကြ်န္ေတာ္ ့ကို ကြက္ခနဲ လွန္းၾကည္ ့
ပါသည္။ ဝယ္တာ ဥာဏ္ထြန္းက “ ဟာ.. ဆရာကလဲ.. စကြားေတြ.. မႊား ေန ပါၿပီ၊ ေကာင္မေလးကို.. လႊတ္လိုက္
အဲရို ရုပ္ပါ...” ဟု ဝင္ မ ပါေတာ ့သည္။
“ ခိုင္..ကလဲကြာ.. ကိုယ္ေၿပာထားတယ္ေနာ္.. ကိုယ္တို ့ေတြက ဒီလိုပါပဲ ဆိုတာ..” မေဟသီ ့ ကို ကြ်န္ေတာ္က
ကၿပာပဲ ေၿပာလိုက္ရပါသည္။ ဟုတ္သည္ေလ..၊ ေတာထဲ ေတာင္ထဲ အၿမဲပဲ အခ်ိန္ကုန္လြန္ေလ ့ရွိရေသာ
ကြ်န္ေတာ္တို ့ ေရနံ ဝန္ထမ္းေတြရဲ ့ ေရာက္ေလရာ ေနရာမွာ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနတတ္သည္ ့ အလြန္ပဲ ခ်စ္စရာ
ေကာင္းသည္ ့ ဓေလ ့ စရိုက္ မ်ားကို သူ ့အား ေခၚ၍ သည္ခရီးကို မစခင္ကတဲက ၾကိဳတင္ဇာတ္တိုက္ ညိွႏိႈင္းထား
ခဲ ့ၿပီးသားၿဖစ္ပါသည္။

မီးစက္ ဆရာကိုၾကီးေမာင္ကေတာ္ မဝင္းေမက လာ..လာ ညီမေလး..အမနဲ ့လိုက္ခဲ ့အေဆာင္ကို ၊ ဒီေသတၱာၾကီး
ေတြ ေတာ ့ထားခဲ ့ေတာ ့၊ေနာက္မွ သူတို ့ဖာသာ သူတို ့ သယ္လိမ္ ့မယ္.. ဟု ေၿပာၿပီး မေဟသီ ့ ကို ေခၚသြားဖို ့
လုပ္ေတာ ့..၊ကြ်န္ေတာ္က သူတို ့ကို ေဂါင္းညိမ္ ့ၿပလိုက္ရင္း ဗိုလ္သန္ ့တို ့ ဝါးကြပ္ပ်စ္ေလးဆီ လွန္းတက္ဖို ့ ့အလုပ္ မေဟသီက မ်က္ႏွာငယ္ေလးႏွင္ ့ သူ ့ ေလာင္ေတာ္မင္ ကြ်န္ေတာ္ ့ကို “ အကိုေနာ္.. သိပ္လုပ္မေနနဲ ့အံုး
သူမ်ားတစ္ေယာက္ထဲ မေနရဲပါဘူး...” ဟု လွန္း မွာရွာ ပါေတာ ့သည္။
ကြ်န္ေတာ္က “အင္းပါ..” ဟု မေဟသီ ့ကို ႏွစ္သိပ္ၿပီး ေရာင္းရင္းေတြဘက္ဆီကို ခ်ီတက္ခဲ ့ပါေတာ ့သည္။
ထိုည က အင္းပါ ဆိုလိုက္ေသာ ကြ်န္ေတာ္ ၾကက္တြန္ခ်ိန္ ေရာက္ခဲ ့ရပါသည္။

“ ေဟ ့အေကာင္.. မင္းအခြက္က ဒီတစ္ခါေတာ ့ ဝင္းေၿပာင္ေနပါလားကြ..”
ကြ်န္ေတာ္က S.M.E ဦးသန္ ့ဇင္ကို transfer,movement order, စသည္ ့ ( ခရီးသြားအမိန္ ့၊ ေၿပာင္းေရႊ ့လႊာ )
တို ့ကို လွန္းေပးေတာ ့သူက ကြ်န္ေတာ္ ့ကို ၿပန္ေၿပာလိုက္တာပါ။
“မဟုတ္ဘူး ဆရာ အေၾကာတင္းခ်င္လာတာ” ဟု ဥာဏ္ထြန္းက ထပ္ပို ့ေတာ ့“ ဟာ .ဒီအေကာင္..ငါ..သယ္..”
ဟု သူ ့ကို ရြယ္လိုက္ရာ သူက “ေၿမာက္ေဂါင္း” အရက္ တစ္ခြက္ကို လက္ထဲ ထိုးထည္ ့လာပါသည္။
ဗိုလ္သန္ ့က ရံုးစာ တို ့ကို ေခါက္သိမ္းလိုက္ရင္း “ပတပ္ေၾကာ္” ပန္းကန္ကို ကြ်န္ေတာ္ ့အား ကမ္းလာပါသည္။
“ေဟ ့ေကာင္.. မိန္းမ ပါလာလို ့ စည္းေဖာက္ၿပီး ၿပန္ေၿပးဘို ့မေခ်ာင္းနဲ ့ေနာ္.. နက္ၿဖန္ ဥာဏ္ထြန္း မင္းအစား
ဆက္ဝင္ ေပးလိမ္ ့မယ္၊ ေအး..သူ ့ကိုေတာ ့ ဒီည မင္းဂလန္၊ကဆန္ မလုပ္နဲ ့..”ဟုေၿပာသည္။ အၿမီး ပန္းကန္
ကို လွန္းႏိႈက္လိုက္မိေပမဲ ့ ကြ်တ္ၿပီးရဲေနေသာ ပတပ္ေၾကာ္ အမည္းပန္းကန္ ထဲမွာ ႏႈတ္ခမ္းတို ့ ဆူေနမည္ ့
မေဟသီ ့ မ်က္ႏွာေလးသာ ၿမင္မိပါသည္။ ၿမိဳ ခ် မိေနေသာ “ေၿမာက္ေခါင္း ” ဦးရည္ က ခါတိုင္းထက္ ပို ပူၿပီး
ခါးေနသလိုပါ။

“ေပ ဘယ္ေလာက္ေရာက္သြားၿပီလဲ ဆရာ...” ကြ်န္ေတာ္က ဗိုလ္သန္ ့ကိုေမးလိုက္ပါသည္။
“အင္း.. ဒီ ည ဆို ေပ ေလးေထာင္ ေက်ာ္ ႏိူင္တယ္ ” ဗူမိေဗဒ ဌာန မွ ကိုေသာင္းစိန္ က ဝင္ေၿဖလာပါသည္။
“ ဒါဆို.. ဆယ္ ့သံုး လက္မ သံုးမူး ေကဇင္( တြင္း ကာဘာ ပိုက္ ) ခ်ေတာ ့ မွာေပါ ့...” ကြ်န္ေတာ္က သူ ့ကို ၿပန္
ေၿပာ လိုက္ပါသည္။ ထိုတြင္းကာဗာပိုက္မ်ားကို ေပ တိမ္မွစ၍ နက္လာသည္ ့ ေပ အတိုင္း လက္မသံုးဆယ္၊လက္
မႏွစ္ဆယ္၊ ဆယ္ ့သံုးလက္မ သံုးမူး၊ ကိုးလက္မ ေၿခာက္မူး စ သည္ၿဖင္ ့အဆင္ ့ဆင္ ့ တူးၿပီး ခ်သြားရပါသည္။
ပိုက္လံုးၾကီး တစ္လံုးႏွင္ ့တစ္လံုး ဆက္တိုင္း COUPLIN ( အရစ္ေဂါင္း ) ၾကီးမ်ားၿဖင္ ့ လွည္ ့ၾကပ္ ၍ ဆက္ၿပီး
ခ်ရေသာ္လည္း ေပ နက္ၿဖစ္ၿပီး ဝိတ္ ႏွင္ ့အလံုးေပါင္းမ်ားစြာ ေၿမၾကီးထဲ ဆင္းသြားရေသာေၾကာင္ ့ စိတ္ခ်ရေစ
ရန္ ကြ်န္ေတာ္တို ့ WELDER (အရပ္အေခၚ..ဝယ္တာ ) တို ့က ထို အရစ္ေဂါင္းမ်ား ၾကပ္ၿပီးတိုင္း ဂေဟ ထပ္
ေဆာ္ေပးေနရၿခင္း ၿဖစ္ပါသည္။

ကြ်န္ေတာ္တို ့ ေရနံ တူးစက္ အမည္က National 55/5 တြင္းတူးစက္ပါ။
ေပနက္တူး စက္လတ္ အမ်ိဳးအစားၿဖစ္ပါသည္။ ေပေပါင္း ခုႏွစ္ေထာင္ အထိ တူးႏိုင္ပါသည္။
ရွာေဖြေရး ဌာန မွ တူးရမည္ ့ ေနရာ ကို သတ္မွတ္ထားခဲ ့သည္ ့ေနရာ အေရာက္ ထိုတြင္းတူးစက္ၾကီးကို ကုန္း
တတန္၊ေရတတန္ ခရီး အဆင္ ့ဆင္ ့ တစ္စဆီၿဖဳတ္၍ အေရာက္သယ္ေရႊ ့ရပါသည္။ဒီဇာယ္ စက္ေခါင္းအရြယ္
CATARPILOR ဒီဇာယ္ အင္ဂ်င္ ၾကီး သံုးလံုးၿဖင္ ့ တည္ေဆာက္ထားပါသည္။ ရႊံ ့ ႏွင္ ့ ေရ တို ့ကို ေရာစပ္ေဖ်ာ္
ၿပီး Pressure ႏွင္ ့ တြင္းထဲ ကို မႈတ္သြင္းဘို ့ အတြက္ အားေကာင္းေသာ ပန္ ့ၾကီး( Pump ) မ်ားကို ေမာင္းႏွင္ႏိူင္
ရန္အတြက္ တြင္းတူးစဥ္ေအာက္တြင္ ေနာက္ထပ္ CATARPILOR အင္ဂ်င္ ၾကီးမ်ားလဲ ရွိေနပါေသးသည္။
တြင္းတူးစဥ္ႏွင္ ့ ေနာက္တန္း ဝန္ထမ္းလိုင္း သံုးရန္ အတြက္ မီးစက္ ၾကီးလဲရွိေနပါေသးသည္။ ထို အင္ဂ်င္စက္
ၾကီးမ်ား ႏွစ္ဆယ္ ့ေလးနာရီ လည္ပတ္ႏိူင္ရန္အတြက္ စက္သံုးဆီ ဂါလံ ေပါင္းမ်ားစြာကို အစမ္းတြင္းရွိရာ ေဒသ
အေရာက္ ကုန္းတတန္၊ေရတတန္ ၿဖင္ ့ ဆီ တန္ကာ စီဘီ တြဲမ်ား၊ ဆီ ေဗာက္ဆာ မ်ားၿဖင္ ့အဆင္ ့ဆင္ ့ အဆက္
မၿပတ္ေပးပို ့ေန၇ေသာေၾကာင္ ့ ကြ်န္ေတာ္တို ့ ေရနံ အစမ္းတြင္း တစ္ခု ေထာင္ၿပီ ဆိုသည္ႏွင္ ့ ႏိူင္ငံေတာ္မွ
အရင္ဦးဆံုး ေငြ သိန္းေပါင္းမ်ားစြာ အကုန္က်ခံ မတည္ ရပါေတာ ့သည္။

စကားတို ့ ေကာင္းေနတံုး အေဝးရွိ ၿမဴတို ့ၿဖင္ ့ ေမွာင္ေနေသာ ေတာအုပ္ထဲမွ လက္ကနဲ ေသာ ကားမီးေရာင္ႏွင္ ့
အတူ သီခ်င္းေအာ္ဆိုလာသံ၊ ဆူညံေသာစကား ေၿပာသံ တို ့ကိုပါ ၾကားလာ၇ပါသည္။ ည ဆိုင္း (Neight shieft)
ထြက္လာၿခင္းၿဖစ္ပါသည္။ ည ဆယ္ ့တစ္နာရီ ထိုးသြားပါၿပီ။
ကြ်န္ေတာ္တို ့ တြင္းတူး အဖြဲ ့တြင္ အင္ဂ်င္နီယာ၊ ေမာ္ေတာ္ယာဥ္၊ ဗူမိ၊ ဓါတု၊လွ်ပ္စစ္၊ ေရဒီယိုတယ္လီဖုန္း၊
တြင္းတူး၊ စသည္ၿဖင္ ့ သူ ့ဌာနႏွင္ ့သူ ရွစ္နာရီ ဆိုင္း သံုးဆိုင္းၿဖင္ ့ လွည္ ့ပတ္ေနတတ္ေသာ္လည္း ကြ်န္ေတာ္
တို ့ အင္ဂ်င္နီယာ ဌာန ရွိ ကြ်န္ေတာ္ “ဝယ္တာ” တို ့ ကေတာ ့ အဆိုင္း မရွိပဲ ႏွစ္ဆယ္ ့ေလးနာရီ စတန္းဘိုင္
ၿဖစ္ေနရပါသည္။ ဆိုလိုတာက Shieft car ႏွင္ ့ လိုက္သြားစရာ မလိုပဲ အလုပ္ေပၚ၍ စက္္ႏွင္ ့လွန္းတက္လာမွ
ကားႏွင္ ့ ထ ေၿပးရသည္ ့အလုပ္ ၿဖစ္ပါသည္။ တူးေနသည္ ့ေနရာႏွင္ ့ ဝန္ထမ္း လိုင္းက ႏွစ္မိုင္ခန္ ့ ထပ္ေဝးပါ
ေသးသည္။

ဗိုလ္သန္ ့က မယ္ဒလင္ၾကိဳးကို စ ညိွ ေနပါသည္။
ကြ်န္ေတာ္သိလိုက္ၿပီ၊ “ ဂ်င္မေလး ဂ်မ္း ” သီခ်င္း ကို သူ ဟဲ ပါေတာ ့မည္လို ့။
ဥာဏ္ထြန္းက ေၿမာက္ေခါင္း ေနာက္တစ္လံုးကို ေဂါင္းခ်ိဳး ေနပါသည္။
ကြ်န္ေတာ္လည္း ကြပ္ပ်စ္ ေပၚ ရွိ ၿပန္ ့က်ဲေနေသာ ေၿမာက္ေဂါင္း ပုလင္းခြံမ်ားကို ေတာင္းၾကီး တစ္လံုးထဲ စုထည္ ့
လိုက္ပါသည္။ ၿမဴေတြက ပိုမို သိပ္သည္း လာသလို ခံစားရပါသည္။ ရင္ထဲမွာပူလြန္းေနေပမဲ ့ အၿပင္ကေတာ ့
ေအးလာသလိုပါ။ ေလ တစ္မ်က္ ေဝွ ့လိုက္ေတာ ့ စိမ္ ့ သြားသလို ၿဖစ္လာ၍ စြန္ပ်ံ ေဆးလိပ္ ကို ပါးေစာင္တြင္
ကိုက္ၿပီး မီးညိွ လိုက္ၿဖစ္သည္။

ေဆးလိပ္မီးခိုးတို ့ကို ပိန္းပိန္းပိတ္လာေသာ ၿမဴမႈံထု ထဲသို ့ မႈတ္ထုပ္လိုက္ရင္း ဗိုလ္သန္ ့ ဟဲ ေနေသာ “ဂ်င္မ
ေလးဂ်န္း”သီခ်င္း ကို အလွ်င္ မီ ေအာင္လိုက္ခံစားေနမိပါသည္။ အင္း..ကိုမင္းေနာင္ ၾကီးတစ္ေယာက္ သာ
သိရင္ သူ ့ကို လာေရာက္ေပြ ့ဖက္ႏူတ္ဆက္မိမွာ အေသခ်ာ ဟုေတြးမိပါသည္။ သူ ့ ထက္ေကာင္းလို ့ပါ။
စိတ္ညစ္စရာေလ။

အေဝး ကို ေငး ေနယင္းက ေမာ္ေတာ္ယာဥ္ ဌာန ေရွ ့ကို ၾကည္ ့မိသြားပါသည္။
ေသတၱာ ၾကီးႏွစ္လံုးပါ။ အလြန္ခ်မ္းေနသည္ ့ ေသတၱာၾကီး ႏွစ္လံုးပါလို ့။
ဟင္... ဒါဆို. . မေဟသီ.. ဟိုက္... တုန္ေနေတာ ့မွာပါ။
ကြ်န္ေတာ္ ဝါးကြပ္ပစ္ေပၚမွ ကၿပာ ဆင္းလိုက္မိေတာ ့သည္။
“ေဟ ့ေရာင္..ေနာက္ ဒဂြက္ေရ...” ဟု ဥာဏ္ထြန္း ေပးလာေသာ ခြက္ကိုေတာင္ မယူမိေတာ ့ပါ။
အင္း ..ငါ ့ အခန္းက ဘယ္မွာပါလိမ္ ့.. ဆိုၿပီး အရွိန္တို ့ညိမ္ေအာင္ ထိန္းၿပီး မေဟသီ ရွိႏိူင္မည္ ့ ကုန္း ကေလး
ဆီသို ့ သုပ္ေၿခတင္ လာခဲ ့မိေတာ ့ပါေတာ ့သည္။

ဟင္းမ်ိဳး ၿဖစ္ေသာ လင္းၾကက္ ၾကီးက ကြ်န္ေတာ္ ့ကို တြန္ ၿပီး အေတာင္တၿဖတ္ၿဖတ္ရိုက္၍ ႏူတ္ဆက္ လိုက္
ပါေတာ ့သည္..လို ့။(အျဖဴေလး)

က်ေနာ္ ေရနံအလုပ္သမား ဘ၀ (၈)

အခန္းဝေရာက္ေတာ ့ အခန္းထဲမွ မီးေ၇ာင္ေလးကို ၾကဴထရံ ၾကားမွ ၿမင္ေနရပါေသးသည္။
တံခါးကို အသာေလးတြန္းၾကည္ ့ရာ ပြင္ ့မလာပါ။ အထဲမွ ဂ်က္ထိုး ထား၍ ၿဖစ္ပါသည္။ မေဟသီ မအိပ္ေသး
တာေတာ ့ ေသခ်ာ သည္ဟု ယူဆ မိေသာေၾကာင္ ့ သြားကိုစိ၊ လွ်ာကို အေပၚသြားေနာက္ အသာေလးကပ္ၿပီး
“ ခ်ိ(စ).. ခ်ိ(စ).. ” ဟု လွန္းေခၚလိုက္မိၿပီး ၾကဴ ထရံ ေပါက္မ်ားၾကားမွ ကုတင္ေပၚကို လွန္းၾကည္ ့လိုက္ရာ
မေဟသီ တစ္ေယာက္ တစ္ေဆာင္းေလးေကြးၿပီး အိပ္ေနသလိုပါ။ ေခါင္းရင္းနားသြားၿပီး ထရံကို ခပ္နာနာေလး
ပုတ္လိုက္ေတာ ့မွ သူ လူးလြန္ ့လႈပ္ရွား လာပါေတာ ့သည္။ မ်က္ႏွာေတာ ့မေကာင္းပါ။

“ ေဆာရီးပဲ.မိန္းမေရ.. ကိုယ္ေနာက္က်သြားတယ္ကြာ..” သူ ဘာမွ ထပ္မေၿပာလာပဲ တံခါး ဂ်က္ ကိုလာဖြင္ ့ပါ
သည္။ တံခါး ဂ်က္ဖြင္ ့ေပးၿပီးၿပီးၿခင္းပဲ ကုတင္ေပၚ တစ္ဖက္လႊဲၿပီးထိုင္ေနပါေတာ ့သည္။ သူ ့မ်က္ႏွာကို ေကာင္း
စြာ မၿမင္၇ပါ။
“ သိပ္ေအးတာပဲကြာ.. ေဆာင္ေလး၊ဘာေလးေတာ ့ၿခံဳမွေပါ ့..” ဟုေၿပာၿပီး သူ ့ပုခံုးေပၚ မရဲ၊တရဲႏွင္ ့ လက္လွန္း
တင္ဘို ့ ၾကိဳးစားေတာ ့ ကြ်န္ေတာ္ ့လက္ကို သူဖယ္ခ်လိုက္ပါသည္။ ေအာ္... ဟုတ္ေပသားပဲ၊ ေသတၱာၾကီး ေတြ
ေတာင္မသယ္ရေသးပဲေလ။
“ ကဲပါကြာ.. ကိုယ္အခုပဲ စီစဥ္ လိုက္ပါ ့မယ္၊ ကိုယ္တကယ္ပဲ..ေတာင္းပန္ပါတယ္ေနာ္...” ဟု ေၿပာၿပီး သူ ့ပုခံုး
ေလးကို ဖြဖြႏွင္ ့ သာသာေလး ပြတ္ေပးလိုက္မိေတာ ့မွ မေဟသီ ့ ပုခံုးေလးႏွစ္ဖက္တို ့ ၿဖည္းၿဖည္းခ်င္း တသိမ္ ့ ့သိမ္ ့တုန္လာၿပီး “တအိ..အိ..” ႏွင္ ့ ခ်ံဳးပြဲခ် ၍ သူ ငို ပါေလေတာ ့သည္။
ကြ်န္ေတာ္ သူ ့ကို ခ်က္ၿခင္းပဲ ရင္ခြင္ထဲ ဆြဲသြင္း ေထြးေပြ ့ ႏွစ္သိမ္ ့ထားလိုက္မိပါသည္။
ကြ်န္ေတာ္ ့ ရင္ခြင္တစ္ခုလံုး သူ ့မ်က္ရည္ေႏြးေႏြး တို ့ စြန္းထင္း ရႊဲစို ကုန္ပါေတာ ့သည္။
ခ်စ္၍ ေခၚလာေသာ မေဟသီ ့ကို ေၿမာက္ေဂါင္း ႏွင္ ့ အရွိန္လြန္ မိခဲ ့ေသာေၾကာင္ ့ ခဏတာ ၊တစ္ညတာ မွ်
ေမ ့ေလ်ာ ့မိခဲ ့ေသာ ကြ်န္ေတာ္ ့ကို ကြ်န္ေတာ္လည္း ခြင္ ့မလႊတ္ခ်င္ေတာ ့ပါ။
အၿပင္မွ ပိတ္ပိတ္ပိန္းေအာင္ က်ဆင္းေနေသာ ၿမဴ မႈံတို ့က ေရေပါက္ေရစက္ မ်ားအၿဖစ္ ဓနိ အမိုး ေပၚမွ
တေၿဖာက္ေၿဖာက္ တေပါက္ေပါက္ ခုန္ဆင္းလာေနသံ တို ့ကို ခပ္ဆိပ္ဆိပ္ပဲ ၾကားလာရပါေတာ ့သည္။

သည္ေန ့ေတာ ့ မိုး အလြန္ ၾကီးပါသည္။
ရွစ္ခြင္ လံုး အံု ့မိႈင္း ၍ ေဖြးေဖြးလႈပ္ေနေအာင္ကို ေရသီး ေရေပါက္မ်ားၿဖင္ ့ အညိႈး ၾကီးစြာ ရြာသြန္းေနသည္မွာ
မနက္ေလးနာရီ မွ၊ ရွစ္နာရီ ထိုးလာသည္ ့တိုင္ မရပ္ခ်င္ေသးပါ။
“ ကို ... ဒီေလာက္ မိုးၾကီး ေနတာ၊ ဘယ္သြားအံုးမလို ့လဲ..” မေဟသီက ေတာစီးဖိနပ္ ဝတ္ေနေသာ ကြ်န္ေတာ ့
ကို လွန္းေမးလိုက္တာပါ။ ကြ်န္ေတာ္လည္း မိုးကာ အက်ၤ ီ ကို လွန္းယူလိုက္ရင္း “ တြင္းမွာ အလုပ္ေပၚ လာလို ့
သြားရအံုးမယ္ကြာ၊ေန ့ခင္း ထမင္းပို ့တဲ ့ ကားနဲ ့ မွ ၿပန္လိုက္လာေတာ ့မယ္ေနာ္.. ” ဟု သူ ့ကို ၿပန္ ေၿပာလိုက္
ပါသည္။

တြင္းတူးစဥ္ ေ၇ာက္ေတာ ့ မိုးတို ့အရွိန္ေရာ ့စၿပဳၿပီ။
ကားေပၚမွ ဆင္းလိုက္သည္ႏွင္ ့ ေတာစီးဖိနပ္က ရႊံ ့တို ့ႏွင္ ့ကပ္ေနေတာ ့သည္။
အတင္းရုန္း၍ ေလွ်ာက္ၾကည္ ့ရာ ဖိနပ္က ရႊံ ့ေစးတို ့ႏွင္ ့ ကပ္ၿပီး က်န္ခဲ ့ေတာ ့သည္။ မိုးဖြဲ ထဲမွာပဲ ဖိနပ္ကို ၿပန္
ဆြဲ ခြာၾကည္ ့သည္။ ေတာ္ေတာ္ႏွင္ ့ မ၇ေသာေၾကာင္ ့ လက္ေလွ်ာ ့ၿပီး က်န္တစ္ဖက္ပါ ခြ်တ္၍ တြင္းေပၚ ဒီတိုင္း
ပဲ တက္သြားလိုက္မိေတာ ့သည္။ တြင္းေပၚ တြင္ေတာ ့ တာေပၚလင္ မိုးကာစ မ်ား ယာယီ မိုးထားပါသည္။
ဆယ္ ့သံုးလက္မ သံုးမူး လံုးပတ္ရိွ တြင္းကာဗာ ပိုက္မ်ားကို ဝယ္လ္ဒင္ေဆာ္ရန္ ၿဖစ္ပါသည္။
တြင္းေပၚ ေရာက္မွ ရႊံ ့ခဲ တို ့ၿဖင္ ့ စီးပိုင္ ေလးတစ္ေနေသာ ေတာစီးဖိနပ္ကို ေရပရက္ရွာ ပိုက္ႏွင္ ့ ထိုးေဆးၿပီး
ၿပန္ဝတ္ရပါသည္။ မဝတ္ရင္လဲ ဓါတ္လိုက္တာ ့မည္ေလ။

“ ဝယ္တာေလး.. ကြ်န္ေတာ္ ဒီေန ့ ဟင္းစားတာဝန္ယူတယ္ဗ် ”
ကြ်န္ေတာ္ ့ရဲ ့ လက္ေထာက္ အကူ ေရနံေခ်ာင္းသား ဝင္းၿမိဳင္ က ေၿပာတာပါ။ မေဟသီ ကေတာ ့ အားတံု ့ အား
နာၿဖစ္ေနရွာ ပါသည္။ “ မိန္းမေရ.. အားမနာ နဲ ့ကြ၊ ဒို ့ ဒီမွာေတာ ့ ဒီလိုပဲကြ ” ဟု သူ့ ့ကို ကြ်န္ေတာ္က ဝင္ေၿပာ
ရပါသည္။ “ ဒီေန ့ မနက္ပဲ လယ္ ငခူေလးေတြ လာေရာင္းလို ့ ဝယ္ထားတယ္ ကိုဝင္းၿမိဳင္ ” ဟု မေဟသီက
ဆန္ေရြးေနရင္းက လွန္းေၿပာလိုက္ပါသည္။ သူလွန္းလွန္း ပစ္ ခ် ေနေသာ ဆန္ကြဲ ႏွင္ ့ စပါးလံုးမ်ားကို ေခါင္း
ေလးေတြ တလႈပ္လႈပ္ႏွင္ ့ လာလာေကာက္စားေနေသာ ေခါင္းရင္းခန္းရွိ အဘ သိန္းေအး၏ ၾကက္အုပ္ကို
ဝင္းၿမိဳင္ အၾကည္ ့တို ့ေရာက္သြား၍ ကြ်န္ေတာ္က သူ ့ကို လည္ေခ်ာင္းရွင္းသလိုႏွင္ ့ေခ်ာင္း တစ္ခ်က္ လွန္း
ဟတ္လိုက္ရပါသည္။ “ ဒါဆို.. ဝယ္တာေလး ညေန ကြ်န္ေတာ္နဲ ့ လိုက္ခဲ ့ေလ ” ဟု ေၿပာ ၿပီး ဝင္းၿမိဳင္ လွည္ ့
ထြက္ သြားပါသည္။ သူ ့ ေနာက္ေၾကာ ကိုၾကည္ ့လိုက္ေတာ ့ ဒူး အထက္ ထိ တက္ဝတ္ထားေသာ တို လြန္းသည္ ့
ပုဆိုး ခါးၾကား ေနာက္ထဲတြင္ ထိုးထည္ ့ထားသည္ ့ ေလာက္ေလးဂြ ကို ကြ်န္ေတာ္ တို ့ ၿမင္လိုက္ရပါသည္။
“ ကို .. မလုပ္ နဲ ့ေနာ္၊ အဲ ့ဒီ ၾကက္ ဆိုရင္ ခိုင္ မစား ခ်င္ဘူးေနာ္..”
“ မလုပ္ ပါဘူးကြ ” ဟု သူ ့ကို ေၿပာရပါသည္။

ဝင္းၿမိဳင္က ေရနံေခ်ာင္းသားပါ။
စကားေၿပာတိုင္း “ အယ္.. အယ္..” ဟု စကား ေထာက္ ၿဖင္ ့ ေၿပာေလ ့သည္။ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ ့ သူတို ့ အရပ္
ေဒသ ဓေလ ့ ဟု ထင္ပါသည္။ ဆံပင္ နီေၾကာင္ေၾကင္ႏွင္ ့အသားက မီးေသြး ငို ႏိူင္ပါသည္။ မဲေသာ ပါးႏွစ္ဖက္
ေပၚ တြင္ ဝါညစ္ညစ္ ပါးကြက္ ႏွစ္ခု က အၿမဲ မပ်က္တန္း ရွိ ေနတတ္သည္ ့ သူ ပါ။ ကြမ္း ကလဲ ဘယ္အခ်ိန္
ၾကည္ ့ၾကည္ ့ ပါးစပ္ ၾကီးတစ္ခုလံုး ရဲ ပေတာင္း ခပ္ ေနေအာင္ကို ပလုပ္ပေလာင္း စားေနတတ္ပါသည္။
ရယ္စရာ ေပါက္ကရ စကား မ်ားလဲ မၿပတ္တန္း ေၿပာေနတတ္ေသာၾကာင္ ့ မေဟသီ ႏွင္ ့ အဖြဲ ့က်ေနေတာ ့
သည္။

ေအာက္သူ ( ၿမစ္ဝကြ်န္းေပၚသူ ) မေဟသီ ႏွင္ ့ အထက္ အညာ သား စစ္စစ္ ဝင္းၿမိဳင္ တို ့ ပါးကြက္ ကြက္တာၿခင္း
တူၾကေပမဲ ့ သန္ ့ရွင္း လတ္ဆတ္ လြန္းေသာ မေဟသီ ့ ပါးကြက္ ေလးက ပို၍ နမ္းလို ့ေကာင္းမည္ဟု ထင္ပါ
သည္။ သို ့မို ့ေၾကာင္ ့လဲ မေဟသီ ့ ကို နမ္းတိုင္း ေၿပာခဲ ့သည္ ့ အၾကိမ္ အေရအတြက္ ၿပည္ ့ မွီ ေအာင္ကိုပဲ
မပ်က္မကြက္ နန္း မိေနခဲ ့ရပါသည္။

“ ကဲ.. ကိုဝယ္တာေလး.. အဲ ့ဒီမွာ ခဏ ေစာင္ ့ေန. အသံလံုးဝ မထြက္နဲ ့ေနာ္..” ဟု ဝင္းၿမိဳင္ ကေၿပာၿပီး ၿမင္ ့သူ
တို ့ အိမ္ဝိုင္း နား တိုးကပ္သြားပါသည္။ ပုဆိုး ေခါင္းၿမီး ၿခံဳၿပီး ကုန္းကုန္း ကုန္းကုန္းႏွင္ ့ တိုးကပ္သြားေတာ ့ေမွာင္
မဲလြန္းေသာ သူ ့ဖင္ကို မၾကည္ ့ပဲႏွင္ ့ပဲ ၿမင္ေနရပါေတာ ့သည္။ညကလဲ လ မိုက္ေသာညပါေလ။
ၿမင္ ့သူ က S.M.E ဦးသန္ ့ဇင္၏ အကူ လုပ္သား ေလးပါ။ ဝင္းၿမိဳင္ ႏွင္ ့ တစ္ရြာ ထဲသား ၿဖစ္သည္။
အိမ္ေထာင္သည္လိုင္း မရ ေသာေၾကာင္ ့ ကိုယ္ထူ ကိုယ္ထပဲ ေတာထဲမွ ရသည္ ့ ေမ်ာတိုင္၊ ဝါးကပ္၊ အင္ဖက္
အမိုး တို ့ၿဖင္ ့ အိမ္ကေလး ေဆာက္လုပ္ ေနထိုင္ ၾကၿခင္း ၿဖစ္ပါသည္။ သူ လို ေန ့စား ဝန္ထမ္း ေတြ အေတာ္
မ်ား သၿဖင္ ့ ကြ်န္ေတာ္တို ့ ေရနံ ဝင္း ထဲဝယ္ ရြာတန္းရွည္ေလး တစ္ခုၿဖစ္ေနၿပီး လၻက္ရည္ဆိုင္၊ စားေသာက္
ဆိုင္ အစံုၿဖင္ ့အလြန္ကိုပဲ စည္ကားသည္ ့ ေနရာေလး အသိုက္အၿမံဳ ေလးတစ္ခုၿဖစ္လို ့ေနပါသည္။

ၿမင္ ့သူ တို ့အိမ္ထဲ ကြ်န္ေတာ္ လွန္းၾကည္ ့မိေတာ့ ၿမင္ ့သူ က သူ ့ မိန္းမ ကို တက္နင္းေပးေနတာ ေတြ ့ရပါသည္။
ဒီေကာင္က အၿပင္မွာေတာ ့ လူတစ္ကာေရွ ့တြင္ မိန္းမကို နားမခံ သာေလာက္ေအာင္ကို ေအာ္ဟစ္ဆူပူ ၾကိမ္း
ႏိူင္ၿပသေလာက္ အိမ္ထဲတြင္ေတာ ့ အေတာ ့ကို ၿငိမ္ဝတ္ ပိၿပား ေနတတ္ပါသည္။ ၿမင္ ့သူ ၿခင္ေထာင္ ေထာင္ေန
တာကို သူတို ့မီးဖိုေဆာင္ထဲ ေရာက္ေနေသာ ခပ္မဲမဲ ဝင္းၿမိဳင္ က ေခါင္းၿမီး ၿခံဳ၍ စိတ္ရွည္စြာပဲ ၾကဴ ထရံ ေပါက္
မ်ားၾကားမွ ေခ်ာင္းၾကည္ ့ေနပါသည္။ သူ ့ေခါင္းေပၚမွ ထုပ္တန္းေပၚမွာ အိပ္ငိုက္ ေနေသာ ဟင္းမ်ိဳး ၾကက္ ၾကီး
မ်ားရွိေနပါသည္။ သူတို ့လဲ တုတ္တုတ္မွ်မလႈပ္၊ ဝင္းၿမိဳင္ လဲ မလႈပ္ပါ။

ကြ်န္ေတာ္ကေတာ ့ တၿဖတ္ၿဖတ္ လႈပ္ေနရပါသည္။
ေၿခသလံုး ေတြကို ၿခင္ေတြ ဝိုင္း တုပ္ေနလို ့ပါ။
ၿမင္ ့သူ တို ့ အိမ္ မီးမွိတ္ သြားပါၿပီ။ ေတာင္းကုန္း ေပၚ ရွိ ကြ်န္ေတာ္ ့ အေဆာင္ေလးကို လွန္းၾကည္ ့ေတာ ့
ကြ်န္ေတာ္တို ့ေအာက္ကို လွန္း ၾကည္ ့ေနေသာ မေဟသီ ့ အရိပ္ကို ေတြ ့ရပါေတာ ့သည္။ သူေတြ ့သြားသလား
မေတြ ့ဘူးလားေတာ ့မသိပါ။ ေတြ ့ရင္ေတာ ့ သူ ့ေလာင္ေတာ္မင္ ကြ်န္ေတာ္ ့ကို လွန္းေအာ္မွာ အေသခ်ာပါ။

“ လာ..လာ. ဝယ္တာေလး.. သြားၾကမယ္” အသံေၾကာင္ ့လွည္ ့ၾကည္ ့မိေတာ ့ ပုဆိုးၿခံဳထဲမွ ၿပံဳးၿပေနေသာ
ဝင္းၿမိဳင္ကို ဘြား ကနဲ ေတြ ့လိုက္ရပါသည္။ “ ေဟ ့ေရာင္.. ဘယ္..ဘယ္မွာလဲကြ ” ဟု သူ ့ကို ေမးေတာ ့
ေခါင္းၿမီးၿခံဳထားသည္ ့ သူ ့ပုဆိုးကို လွပ္၍ သူ ့ဂ်ိုင္းေအာက္ကို ခြာၿပပါသည္။ လား လား ဇက္ၾကိဳးေနေသာ
ၾကက္ၾကီးပါေလ။ ဘယ္ေလာက္မွ မၾကာလိုက္သလို၊ဘာသံမွလဲ မၾကားလိုက္ရပါ။ လက္ ရင္ တာကိုပါ။
သူ ့ အိမ္ကို ယူသြားၿပီး အကုန္လုပ္ၿပီးမွ ဝယ္တာ ကေတာ္ေလး ကို လာေပးေတာ ့မယ္ဟု ေၿပာၿပီး ေရွ ့က ၾကိဳ
လစ္သြားပါေတာ ့သည္။

ဘာပဲပဲ ေၿပာေၿပာေလ။ ဟို တုန္းက ထိုေန ့က စားခဲ ့ရေသာ ေတာၾကက္၊အိမ္ၾကက္ စစ္စစ္ ဟင္းကေလးကို
ယေန ့တိုင္ပဲ ကြ်န္ေတာ္ မေမ ့ႏိူင္ေတာ ့ပါေလ။ ၿပန္ေတြး ၾကည္ ့မိတိုင္း ဝင္းၿမိဳင္ ရွာေပး ၍ မေဟသီ ခ်က္ေပး
ခဲ ့ေသာ အလြန္ပဲ ခ်ိဳလြန္းၿပီး သင္းၿပန္ ့ေမႊးၾကိဳင္လြန္းေသာ ေတာၾကက္သားဟင္း အရသာေလးကို တသသပဲ
ၿဖစ္ၿဖစ္ေနတတ္သလို ထိုၾကက္သား ဟင္းေလးကို ဟင္းအိုး မေအးခင္ ေဆးလိုက္ရသည္ ့ အၿဖစ္ေရာက္ေအာင္
ဝိုင္း အား ေပးခဲ ့ၾကေသာ တစ္ခ်ိန္က ၿပရည္ ေရနံ အစမ္းတြင္းမွ S.M.E ဦးသန္ ့ဇင္ႏွင္ ့ အင္ဂ်င္နီယာ တစ္ဖြဲ ့လံုး
ကို လည္း ယေန ့ အခ်ိန္ေရာက္သည္ အထိ၊ သည္ ပို ့(စ) ေလးကို အဆံုး သတ္ၿပီးခ်ိန္ အထိ သတိ တရ ၿဖစ္ေနရ
ပါေၾကာင္းၿဖင္ ့.......။

........................................................................................................................................

( ၿပီးသြားပါၿပီ )